ดวงตาแห่งนิรันดร์กาล คือสิ่งที่เพื่อนของฉันแมดเดลีนอธิษฐานขอให้ลูกๆและหลานๆของเธอ ครอบครัวของเธอได้ผ่านช่วงเวลาที่สับสนวุ่นวายซึ่งจบลงด้วยความตายของลูกสาวคนหนึ่งของเธอ ในขณะที่ครอบครัวกำลังโศกเศร้ากับความสูญเสีย แมดเดลีนปรารถนาให้พวกเขามองความเจ็บปวดของโลกนี้ที่อยู่ใกล้ตัวให้น้อยลง แต่ให้มีสายตาที่ยาวไกล คือเปี่ยมด้วยความหวังในพระเจ้าที่รักของเรา

อัครทูตเปาโลและเพื่อนร่วมงานต้องทนทุกข์สาหัสจากผู้ข่มเหง และแม้กระทั่งจากผู้เชื่อที่พยายามทำให้ท่านเสียชื่อเสียง แต่พวกท่านก็ยังคงจ้องมองที่นิรันดร์กาล เปาโลยอมรับอย่างกล้าหาญว่า “เราไม่ได้เห็นแก่สิ่งของที่เรามองเห็นอยู่ แต่เห็นแก่สิ่งของที่มองไม่เห็น เพราะว่าสิ่งของซึ่งมองเห็นอยู่นั้นเป็นของไม่ยั่งยืน แต่สิ่งซึ่งมองไม่เห็นนั้นก็ถาวรนิรันดร์” (2 คร.4:18)

แม้ว่าพวกเขาจะปฏิบัติงานของพระเจ้า แต่พวกเขาก็มีชีวิตอยู่บนความเป็นจริงที่ “ถูกขนาบรอบข้าง” “จนปัญญา” “ถูกข่มเหง” และ “ถูกตี” (ข้อ 8-9) พระเจ้าช่วยพวกเขาออกจากปัญหาเหล่านี้ไม่ได้หรือ แต่แทนที่จะรู้สึกผิดหวังเปาโลตั้งความหวังใน “ศักดิ์ศรีถาวร” แทนการมองที่ปัญหาซึ่งมีอยู่เพียงชั่วขณะ (ข้อ 17) ท่านรู้ว่าฤทธิ์อำนาจของพระเจ้ากำลังทำงานในชีวิตของเขา และท่านมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ว่า “พระองค์ผู้ทรงให้พระเยซูเจ้าคืนพระชนม์ จะทรงโปรดให้เราเป็นขึ้นมาโดยพระเยซู” (ข้อ 14)

เมื่อโลกรอบๆตัวเราสั่นไหว ให้เราเพ่งมองที่พระเจ้าผู้ทรงเป็นศิลานิรันดร์ซึ่งไม่มีทางถูกทำลายลงได้