กลุ่มเพื่อนของเรากลับมารวมตัวกันในวันหยุดยาวริมทะเลสาบอันงดงาม กลางวันเราเล่นน้ำและรับประทานอาหารกัน แต่ฉันชอบบทสนทนายามค่ำมากที่สุด เมื่อฟ้าเริ่มมืด ใจของเราก็เริ่มเปิดออกต่อกันและกันอย่างลึกซึ้งและไม่ปิดบัง เราแบ่งปันความเจ็บปวดเรื่องชีวิตแต่งงานที่สั่นคลอนและผลกระทบของเหตุการณ์รุนแรงที่ลูกของเรากำลังประสบ เราพากันชี้ไปที่พระเจ้าและความสัตย์ซื่อของพระองค์ในท่ามกลางความยากลำบากร้ายแรงโดยไม่กลบเกลื่อนความเป็นจริงอันปวดร้าว คืนเหล่านั้นเป็นหนึ่งในบรรดาค่ำคืนอันศักดิ์สิทธิ์ของฉัน

ฉันคิดว่าค่ำคืนเหล่านั้นคงไม่ต่างกับสิ่งที่พระเจ้าประสงค์เมื่อพระองค์สั่งให้ประชาชนรวมตัวกันทุกปีในเทศกาลอยู่เพิง เช่นเดียวกับในเทศกาลอื่นๆ ชนอิสราเอลต้องเดินทางไปเยรูซาเล็ม เมื่อไปถึง พระเจ้าสั่งให้คนของพระองค์มารวมตัวกันและ “อย่าทำงานหนัก” ในตลอดเทศกาลนานหนึ่งสัปดาห์ (ลนต.23:35) เทศกาลอยู่เพิงนั้นเฉลิมฉลองการเลี้ยงดูของพระเจ้าและระลึกถึงช่วงเวลาในถิ่นทุรกันดารหลังออกจากอียิปต์ (ข้อ 42-43)

การชุมนุมนี้ตอกย้ำชนอิสราเอลว่าเป็นประชากรของพระเจ้าที่จะประกาศความดีของพระองค์แม้จะมีความยากลำบากทั้งส่วนตัวและส่วนรวม เมื่อเราชุมนุมกันกับคนที่รักเพื่อระลึกถึงการเลี้ยงดูและการทรงสถิตในชีวิตของเรา ความเชื่อของเราก็เข้มแข็งขึ้นเช่นกัน