สำหรับนักวิชาการเคนเน็ธ เบลี่ย์นั้นคุณลุงซากิเป็นมากกว่าเพื่อน ท่านเป็นไกด์ที่ไว้วางใจได้ในการเดินทางฝ่าทะเลทรายซาฮาร่าอันกว้างใหญ่ เบลี่ย์บอกว่าการที่เขาและทีมติดตามลุงซากินั้นแสดงถึงความเชื่อใจโดยสิ้นเชิง กล่าวคือ พวกเขายอมรับว่า “เราไม่รู้ทางไปสู่ที่ที่เรากำลังไป และถ้าคุณพาหลง พวกเราทุกคนก็ตาย เราเชื่อใจการนำของคุณเต็มที่”

ในช่วงเวลาที่เหน็ดเหนื่อยและปวดใจสาหัส ดาวิดมองเลยผ่านผู้นำที่เป็นมนุษย์ โดยแสวงหาทิศทางจากพระเจ้าที่ท่านรับใช้ สดุดี 61:2 กล่าวว่า “ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์มาแต่ที่สุดปลายแผ่นดินโลก เมื่อจิตใจของข้าพระองค์อ่อนระอาไป ขอทรงนำข้าพระองค์มาถึงศิลาที่สูงกว่าข้าพระองค์” ท่านปรารถนาความปลอดภัยและโล่งใจเมื่อเข้ามาอยู่ต่อเบื้องพระพักตร์พระเจ้าอีกครั้ง (ข้อ 3-4)

การทรงนำของพระเจ้าในชีวิตเป็นสิ่งจำเป็นยิ่งสำหรับผู้ซึ่งพระคัมภีร์เรียกว่าแกะที่ “เจิ่นไป” (อสย.53:6) โดยลำพัง เราคงหลงหาทางกลับไม่ได้ในทะเลทรายแห่งโลกที่แตกสลาย

แต่เราไม่ได้ถูกทิ้งลำพัง เรามีองค์พระผู้เลี้ยงที่ทรงนำเราไป “ริมน้ำแดนสงบ” ผู้ทรงฟื้นจิตใจและนำทางเรา (สดด.23:2-3)

วันนี้คุณต้องการการทรงนำของพระองค์อย่างไร จงร้องทูลพระองค์ พระองค์จะไม่ทรงทอดทิ้งคุณ