ในการแข่งขันไตรกีฬาคนเหล็กที่ฮาวายปี 1997 ผู้หญิงสองคนพยายามพยุงตัว โขยกเขยกเข้าเส้นชัย บรรดานักกีฬาที่เหน็ดเหนื่อยกำลังมุ่งหน้าไปทั้งที่ขาอ่อนล้า กระทั่งไซแอน เวลส์ชนกับเว็นดี อินเกรแฮมทั้งคู่ล้มลงและพยายามลุกขึ้นเดินโซเซและล้มลงอีกที่ระยะ 20 เมตรก่อนถึงเส้นชัย กองเชียร์ปรบมือเมื่ออินเกรแฮมคลานต่อไป และปรบมือดังกว่าเดิมเมื่อคู่แข่งตามมา อินเกรแฮมเข้าเส้นชัยลำดับที่สี่ เธอโผเข้าสู่อ้อมแขนของพี่เลี้ยง จากนั้นหันกลับไปเอื้อมมือไปรับเวลส์ที่ล้มลุกคลุกคลาน เวลส์ยื่นมือที่อ่อนล้าจับมืออินเกรแฮมและเข้าเส้นชัย เธอได้ลำดับที่ห้า กองเชียร์ส่งเสียงต้อนรับ

ความสำเร็จของทั้งคู่ในการว่ายน้ำ ปั่นจักรยานและวิ่งแข่งด้วยระยะทาง 225 กิโลเมตรเป็นแรงบันดาลใจให้หลายคน แต่ภาพของคู่แข่งที่อ่อนล้าหนุนกำลังกันยังอยู่ในใจฉัน ยืนยันความจริงที่เต็มด้วยพลังให้ชีวิตในปัญญาจารย์ 4:9-11

ไม่ใช่เรื่องน่าอายหากเราจะยอมรับว่าชีวิตเราต้องการผู้ช่วย (ข้อ 9) โดยเฉพาะเมื่อเราต้องการเช่นนั้นจริงๆ หรือไม่อาจซ่อนความปรารถนานี้จากพระเจ้าผู้ทรงสัพพัญญู สักวันหนึ่งเราจะอ่อนกำลังลงไม่ว่าทางกายหรือใจ

การรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ลำพัง ช่วยทำให้เรามีกำลังใจขณะที่เราบากบั่นมุ่งไป เมื่อพระบิดาผู้เปี่ยมด้วยความรักทรงช่วยเรา พระองค์ทรงเสริมกำลังให้เราช่วยคนอื่นที่ลำบากขัดสน เป็นการยืนยันให้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ลำพัง