ผมเห็นแสงสะท้อนจากล้อตอนจะขึ้นรถ มีตะปูที่ปักอยู่ด้านข้างล้อหลัง ผมฟังดูเพื่อหาเสียงลมรั่ว ขอบคุณพระเจ้าที่ตะปูอุดรูไว้ อย่างน้อยก็ครู่หนึ่ง ผมสงสัยว่าตะปูปักอยู่ตั้งแต่เมื่อไร กี่วัน กี่สัปดาห์ นานเท่าไหร่แล้วที่ผมได้รับการปกป้องจากอันตรายที่ผมไม่รู้ว่ามีอยู่

บางครั้งเราก็ดำเนินชีวิตอยู่กับภาพลวงว่าเราเป็นผู้ควบคุมทุกอย่าง แต่ตะปูตัวนั้นเตือนผมว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น

แต่เมื่อชีวิตดูเหมือนไม่อาจควบคุมได้และไม่มั่นคง เรามีพระเจ้าที่เราสามารถไว้วางใจในการพึ่งพาได้ของพระองค์ ในสดุดี 18 ดาวิดสรรเสริญพระเจ้าที่ทรงดูแลท่าน (ข้อ 34-35) ดาวิดประกาศว่า “พระเจ้าผู้ทรงเอากำลังคาดเอวของข้าพเจ้าไว้…พระองค์ประทานที่กว้างขวางสำหรับย่างเท้าของข้าพระองค์ เท้าของข้าพระองค์จึงไม่พลาด” (ข้อ 32;36) ในบทเพลงสรรเสริญนี้ ดาวิดเฉลิมฉลองการทรงสถิตค้ำจุนของพระเจ้า (ข้อ 35)

ผมไม่ได้เดินเข้าสู่สนามรบเหมือนดาวิด และผมมักหลีกเลี่ยงความเสี่ยงเท่าที่จะทำได้ กระนั้นชีวิตผมก็ยังวุ่นวาย

แต่ผมพึ่งพิงในความรู้ที่ว่า แม้พระเจ้าไม่ได้ทรงสัญญาว่าจะปกป้องเราจากความยากลำบากทุกอย่างในชีวิต พระองค์ยังทรงทราบเสมอว่าผมอยู่ตรงไหน ทรงรู้ว่าผมจะไปไหนและจะเจออะไร และพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าเหนือทุกสิ่ง แม้กระทั่ง “ตะปู” ในชีวิตของเราด้วย