ศิษยาภิบาลวัตสัน โจนส์ คิดถึงตอนหัดขี่จักรยาน พ่อของเขาเดินอยู่ข้างๆ ตอนที่วัตสันตัวน้อยเห็นพวกเด็กผู้หญิงนั่งอยู่ที่ระเบียง “พ่อฮะ ผมทำได้แล้ว” เขาพูดขึ้น แต่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขามารู้ทีหลังว่า เขายังไม่สามารถทรงตัวถ้าพ่อไม่ได้ช่วยจับ เขาไม่ได้โตขึ้นอย่างที่เขาคิด

พระบิดาในสวรรค์ของเราทรงรอคอยให้เราเติบโตและ “จนกว่าเราจะโตเป็นผู้ใหญ่เต็มที่ คือเต็มถึงขนาดความไพบูลย์ของพระคริสต์” (อฟ.4:13) แต่ความเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายวิญญาณแตกต่างจากการเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายร่างกาย พ่อแม่เลี้ยงลูกให้สามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาพ่อแม่ในที่สุด แต่พระบิดาในสวรรค์ของเราทรงเลี้ยงดูเราให้พึ่งพาพระองค์มากขึ้นทุกวัน

เปโตรเริ่มต้นจดหมายว่า “ขอพระคุณและสันติสุข…ผ่านทางความรู้ที่มาจากพระเจ้าและพระเยซูพระผู้เป็นเจ้าที่มีไว้สำหรับเรา” และจบลงด้วยสิ่งเดียวกันคือให้เรา “เจริญขึ้น” ใน “พระคุณและในความรู้ ซึ่งมาจากพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าพระผู้ช่วยให้รอดของเรา” (2 ปต.1:2; 3:18) คริสเตียนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ไม่มีวันเติบโตจนไม่ต้องการพระเยซูแล้ว

วัตสันเตือนว่า “พวกเราบางคนวุ่นวายไปกับการทำให้พระเยซูปล่อยมือจากชีวิตของเรา” ราวกับว่าเราไม่ต้องการให้พระหัตถ์แข็งแรงของพระองค์ประคอง อุ้ม และกอดเราในยามที่เราเคว้งคว้างและล้มลง เราไม่มีวันเติบโตจนไม่ต้องพึ่งพาพระคริสต์ เราโตขึ้นได้เมื่อหยั่งรากลึกในพระคุณและความรู้ในพระองค์