ตอนเรียนมัธยมต้น ฉันมีเพื่อน “เฉพาะกิจ” เราเป็น “คู่หู” กันที่โบสถ์ (ฉันแทบจะเป็นเด็กผู้หญิงคนเดียวที่อายุใกล้กับเธอ) และเราใช้เวลาด้วยกันนอกโรงเรียนบ้าง แต่เมื่ออยู่ที่โรงเรียนกลับไม่เป็นอย่างนั้น เธอจะทักทายฉันเฉพาะตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วย เมื่อรู้อย่างนั้น ฉันจึงเลิกพยายามเข้าหาเธอตอนอยู่โรงเรียน ฉันรู้ว่ามิตรภาพของเรามีขอบเขตอยู่ตรงไหน

เราทุกคนคงเคยเจ็บปวดเพราะมิตรภาพที่ทำให้ผิดหวัง แต่ยังมีมิตรภาพอีกอย่างหนึ่งซึ่งไม่มีข้อจำกัดใดๆ เป็นมิตรภาพที่แนบแน่นเหมือนญาติสนิทที่มุ่งมั่นจะร่วมเดินบนเส้นทางชีวิตไปกับเรา

ดาวิดและโยนาธานมีมิตรภาพนั้น โยนาธาน “ผูกสมัครรักใคร่” กับจิตใจของดาวิดและรักเขา “อย่างชีวิตท่านเอง” (1 ซมอ.18:1-3) แม้โยนาธานจะเป็นคนต่อไปที่ได้ครองบัลลังก์เมื่อกษัตริย์ซาอูลสิ้นพระชนม์ ท่านก็ยังซื่อสัตย์ต่อดาวิดผู้ที่พระเจ้าทรงเลือก โยนาธานช่วยดาวิดให้พ้นจากแผนสังหารของซาอูลถึงสองครั้ง (19:1-6; 20:1-42)

แม้ฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่โยนาธานและดาวิดยังเป็นเพื่อนกัน ซึ่งชี้ให้เห็นความจริงใน สุภาษิต 17:17 ว่า “มิตรสหายก็มีความรักอยู่ทุกเวลา” มิตรภาพที่สัตย์ซื่อนี้ยังช่วยให้เราเข้าใจความรักความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพระเจ้า (ยน.3:16; 15:15) เราเข้าใจความรักของพระเจ้าลึกซึ้งยิ่งขึ้นผ่านทางมิตรภาพของพวกเขา