เจนนาหลานสาววัย 3 ขวบของฉันมีคำพูดที่ทำให้ใจฉันละลายทุกครั้ง เมื่อเธอชอบอะไร (มากๆ) เช่น ขนมพายครีมกล้วย การกระโดดบนเครื่องเล่นหรือการเล่นจานร่อน เธอจะพูดว่า “หนูชอบ..ที่สุดในโลก” (เธอกางแขนออกตรงคำว่า “ในโลก”)

บางครั้งฉันก็สงสัยว่า ครั้งสุดท้ายที่ฉันกล้าพูดแบบนั้นคือเมื่อไร คือพูดโดยไม่ต้องลังเลหรือกลัวอะไรเลย

ยอห์นย้ำซ้ำๆ ว่า “พระเจ้าทรงเป็นความรัก” (1 ยน.4:8,16) ซึ่งอาจเป็นเรื่องยากที่ผู้ใหญ่อย่างเราจะ “เข้าใจ” ว่าความรักของพระเจ้าเป็นรากฐานความจริงที่ลึกซึ้งที่สุด ไม่ใช่ความโกรธ ความกลัว หรือความละอายของเรา โลกนี้แบ่งแยกเราตามสิ่งที่เรากลัวที่สุด และความกลัวนั้นส่งผลทำให้เราละเลยหรือมองข้ามเสียงที่ท้าทายความจริงที่ว่าความรักสำคัญที่สุด

แต่ท่ามกลางความหลอกลวงและการต่อสู้แย่งชิง (ข้อ 5-6) ความจริงเรื่องความรักของพระเจ้ายังมั่นคงอยู่ ส่องสว่างในความมืด นำเราเข้ามาเรียนรู้วิถีแห่งความถ่อมใจ ความไว้วางใจ และความรัก (1:7-9; 3:18) เพราะไม่ว่าแสงสว่างจะส่องให้เห็นความจริงอันเจ็บปวดใดก็ตาม พระเจ้าก็ยังทรงรักเราอยู่ (4:10,18; รม.8:1)

เมื่อเจนนาเอียงมาหาและกระซิบว่า “หนูรักน้าที่สุดในโลก” ฉันจึงกระซิบตอบว่า “น้าก็รักหนูที่สุดในโลก” และฉันขอบคุณพระเจ้าสำหรับเสียงเตือนอันอ่อนโยนว่า ฉันอยู่ในอ้อมกอดที่มีความรักและพระคุณอันไร้ขีดจำกัด