หลายคนถามว่าผมมีแผน 5 ปีข้างหน้าหรือไม่ ผมจะวางแผน “ตลอดทาง” 5 ปี ไปบนถนนที่ผมไม่เคยไปได้อย่างไร ช่วงทศวรรษที่ 1960 ผมเป็นผู้อภิบาลนักศึกษามหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด วิชาเอกของผมในระดับปริญญาตรีคือพลศึกษา ซึ่งผมชอบมาก ไม่มีอะไรบ่งบอกเลยว่าผมจะเป็นนักวิชาการได้ ผมจึงรู้สึกไม่เหมาะสมอย่างยิ่งกับตำแหน่งใหม่ผมใช้เวลาส่วนใหญ่เดินไปทั่วมหาวิทยาลัยเหมือนชายตาบอดคลำทางในความมืด ทูลขอให้พระเจ้าสำแดงสิ่งที่ผมควรทำวันหนึ่ง “จู่ๆ” นักศึกษาคนหนึ่งก็ขอให้ผมช่วยนำศึกษาพระคัมภีร์ในชมรมของเขา และนั่นคือจุดเริ่มต้น

พระเจ้าไม่ได้ยืนที่ทางแยกและชี้ทางให้เรา แต่พระองค์เป็นผู้นำทางไม่ใช่ป้ายบอกทาง ทรงเดินไปกับเรา นำเราเดินไปตามเส้นทางต่างๆ ที่เราไม่เคยคาดคิด เราเพียงต้องเดินไปกับพระองค์

เส้นทางไม่ได้เดินง่าย จะมี “พื้นที่ขรุขระ” อยู่ระหว่างทาง แต่พระเจ้าสัญญาว่าพระองค์จะ “ให้ความมืด…กลับเป็นสว่าง” และ “จะไม่ละทิ้ง” เรา (อสย.42:16) พระองค์จะอยู่กับเราตลอดทาง

เปาโลบอกว่าพระเจ้าสามารถ “กระทำสารพัดมากยิ่งกว่าที่เราจะทูลขอหรือคิดได้” (อฟ.3:20) เราวางแผนการและวาดฝันได้ แต่จินตนาการของพระเจ้าล้ำหน้าเหนือแผนของเราไปไกลมาก เราจึงต้องยึดแผนเหล่านั้นไว้อย่างหลวมๆ แล้วดูว่าพระเจ้าทรงคิดอะไรอยู่