กวีชื่อ คาร์ล แซนด์เบิร์ก เขียนเกี่ยวกับอับราฮัม ลินคอล์น อดีตประธานาธิบดีสหรัฐว่า “ไม่บ่อยนักในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติที่จะมีชายที่เป็นทั้งเหล็กกล้าและกำมะหยี่ในคนเดียว…มีทั้งพายุร้ายและสันติสุขสมบูรณ์ที่เกินคำบรรยายย้อนแย้งกันอยู่ในความคิดและจิตใจ” คำว่า “เหล็กกล้าและกำมะหยี่” อธิบายว่าลินคอล์นทำอย่างไรในการสร้างสมดุลระหว่างอำนาจในตำแหน่งหน้าที่ของเขากับความห่วงใยที่เขามีต่อทุกคนที่โหยหาเสรีภาพ

ผู้เดียวในประวัติศาสตร์ที่มีความสมดุลระหว่างความเข้มแข็งและอ่อนโยน ระหว่างอำนาจและความเห็นอกเห็นใจอย่างสมบูรณ์คือพระเยซูคริสต์ ในยอห์น 8 เมื่อทรงเผชิญหน้ากับพวกผู้นำศาสนาที่กำลังประณามผู้หญิงที่ทำผิด พระเยซูสำแดงความแข็งแกร่งดั่งเหล็กโดยทรงต้านทานคำเรียกร้องของฝูงชนที่กระหายเลือด แล้วทำให้พวกเขาหันสายตาที่จ้องจับผิดไปมองตัวเองโดยตรัสว่า “ผู้ใดในพวกท่านที่ไม่มีผิด ก็ให้ผู้นั้นเอาหินขว้างเขาก่อน” (ข้อ 7) แล้วทรงสำแดงความเมตตาอันอ่อนโยนอย่างกำมะหยี่โดยตรัสกับหญิงนั้นว่า “เราก็ไม่เอาโทษเจ้าเหมือนกัน จงไปเถิดและอย่าทำผิดอีก” (ข้อ 11)

เมื่อเราสำแดง “เหล็กและกำมะหยี่” แบบพระเยซูต่อผู้อื่น เราก็กำลังเผยให้เห็นว่าพระบิดากำลังกระทำกิจในการเปลี่ยนเราให้เป็นเหมือนพระเยซูเราสามารถสำแดงพระทัยที่พระเยซูมีต่อโลกนี้ที่โหยหาทั้งความเมตตาดังกำมะหยี่และความยุติธรรมดังเหล็ก