ชาวบ้านฝรั่งเศสที่ช่วยซ่อนผู้อพยพชาวยิวจากนาซีช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ร้องเพลงในป่าทึบเพื่อบอกผู้อพยพว่าปลอดภัยออกมาจากที่ซ่อนได้ ชาวเมืองที่กล้าหาญในเลอชอมบงเซอลิยอง ทำตามคำขอของศิษยาบาลท้องถิ่น อองเดร ทรอคเม และแมกดาซึ่งเป็นภรรยา โดยให้ที่หลบภัยช่วงสงครามแก่ชาวยิวบนที่ราบสูงชื่อ “ลามองตาจน์ โปเตสตองท์” บทเพลงนี้สื่อถึงความกล้าหาญของชาวบ้านที่ช่วยชีวิตชาวยิวมากกว่า 3,000 คนที่เกือบจะต้องตาย

ดาวิดร้องเพลงเมื่อซาอูลศัตรูของท่านส่งคนมาลอบสังหารที่บ้านยามค่ำคืน ดาวิดใช้เพลงขอบพระคุณพระเจ้าผู้ทรงเป็นที่ลี้ภัย ดาวิดร้องด้วยยินดีว่า “ข้าพระองค์จะร้องเพลงถึงอานุภาพของพระองค์ ข้าพระองค์จะร้องเพลงถึงความรักมั่นคงของพระองค์ในเวลาเช้า เพราะพระองค์ทรงเป็นป้อมปราการของข้าพระองค์ เป็นที่ลี้ภัยในยามทุกข์ของข้าพระองค์” (สดด.59:16)

การร้องเพลงแบบนี้ไม่ใช่ “ความหวังลมๆ แล้งๆ” เมื่อมีอันตราย แต่การร้องเพลงของดาวิดแสดงความไว้วางใจในพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ “ข้าแต่พระเจ้าเพราะพระองค์ทรงเป็นป้อมปราการของข้าพระองค์ พระเจ้าผู้ทรงสำแดงความรักมั่นคงแก่ข้าพระองค์” (ข้อ 17)

เพลงสรรเสริญของดาวิดและการร้องเพลงของชาวบ้านที่เลอชอมบงเชิญชวนให้เราขอบคุณพระเจ้าเช่นกัน โดยร้องเพลงถวายพระองค์ แม้มีความวิตกในชีวิต เรารู้ว่าพระองค์ทรงรักและสถิตกับเรา จิตใจเราจึงเข้มแข็ง