เล่ากันว่า ในปี 1763 ผู้รับใช้หนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินทางบนถนนริมผาในมณฑลซอมเมอร์เซต ประเทศอังกฤษ ได้เข้าไปในถ้ำเพื่อหลบฟ้าผ่าและฝนกระหน่ำ ขณะที่มองไปรอบถ้ำเชดดาร์ จอร์จ เขาได้ใคร่ครวญถึงของประทานที่เขาได้รับเมื่อพบที่ลี้ภัยและสันติสุขในพระเจ้า ขณะที่รออยู่ เขาได้แต่งบทเพลงนมัสการ “พระเยซูเปรียบดังศิลา” ซึ่งขึ้นต้นได้น่าจดจำว่า “พระเยซูเปรียบดังศิลา ซึ่งกำบังข้าให้พ้นภัย”

เราไม่รู้ว่าขณะเขียนเพลงนี้ออกัสตัส โทพลาดี นึกถึงประสบการณ์ในช่องศิลาของโมเสสหรือไม่ (อพย.33:22) เขาอาจจะนึกถึงก็ได้ เรื่องราวในอพยพเล่าว่าโมเสสแสวงหาความมั่นใจและการตอบสนองจากพระเจ้า เมื่อโมเสสทูลขอให้พระเจ้าทรงสำแดงพระสิริของพระองค์แก่ท่าน พระเจ้าทรงตอบอย่างเมตตา เพราะทรงทราบว่า “มนุษย์เห็นหน้าเราแล้วจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้” (ข้อ 20) พระองค์ทรงซ่อนโมเสสไว้ในศิลาเมื่อทรงผ่านไป ให้ท่านเห็นเพียงหลังของพระองค์ โมเสสจึงรู้ว่าพระองค์สถิตกับท่าน

เราสามารถวางใจได้เหมือนที่พระเจ้าตรัสกับโมเสสว่า “เราเองจะไปกับเจ้า” (ข้อ 14) เราเองก็ลี้ภัยในพระองค์ได้ เราอาจเจอพายุมากมายในชีวิตเหมือนโมเสสและผู้รับใช้ชาวอังกฤษในเรื่องนี้ แต่เมื่อเราร้องทูลพระองค์ พระองค์จะประทานสันติสุขที่มีพระองค์สถิตอยู่ด้วยกับเรา