นามเหนือนามใด

ชื่ออันโตนิโอ สตราดิวาริ (1644-1737) เป็นตำนานในวงการดนตรีไวโอลิน เชลโลและวิโอลาของเขามีค่ามากเพราะหัตถศิลป์และเสียงที่ไพเราะจนมีหลายตัวที่เขาตั้งชื่อให้ เช่น เมสสิยาห์-ซาลาบิว สตราดิวาริอุสหลังจากโจเซฟ โยอะคิม (1831-1907) นักไวโอลินอาชีพได้เล่นเครื่องดนตรีชิ้นนี้ เขาบันทึกว่า “เสียงของสตราดในเพลง ‘เมสสิยาห์’ ดังก้องในความทรงจำของผม ทั้งหวานซึ้งและยิ่งใหญ่”

ติดอยู่กับเถา

ฤดูใบไม้ผลิหลังจากฤดูหนาวอันโหดร้ายที่เธอช่วยสมาชิกในครอบครัวผ่านความเจ็บป่วยยาวนาน เอ็มม่าได้รับการหนุนใจทุกครั้งที่เดินผ่านต้นเชอรี่ใกล้บ้านในเมืองเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ กลีบดอกสีขาวเบ่งบานต่อยอดจากกลีบดอกสีชมพู คนสวนผู้ชาญฉลาดได้นำกิ่งของดอกสีขาวมาทาบกิ่งกับต้นไม้ต้นนี้ เมื่อเอ็มม่าเดินผ่านต้นไม้พิเศษนี้ เธอคิดถึงถ้อยคำของพระเยซูที่ว่าพระองค์ทรงเป็นเถาและสาวกเป็นแขนง (ยน.15:1-8)

เป็นผู้เล็กน้อย

นักวิจารณ์ภาพยนตร์หลายคนยกให้ลอว์เรนซ์แห่งอาราเบียของเดวิดลีนเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล ภาพทะเลทรายอาราเบียอันกว้างใหญ่ในเรื่อง มีอิทธิพลต่อคนทำหนังรุ่นถัดมา รวมถึงสตีเว่น สปีลเบิร์กผู้กำกับรางวัลออสการ์ที่กล่าวว่า “ผมได้แรงบันดาลใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ดูลอว์เรนซ์ มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนด้อย และยังคงทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้น เรื่องนี้จึงเป็นภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่”

กลับหลังหันแล้ววิ่งหนี

อาลีเป็นเด็กวัยรุ่นที่สวย ฉลาด เก่งและมีพ่อแม่ที่รักเธอ แต่หลังจบชั้นมัธยมมีบางอย่างที่ทำให้เธออยากลองเฮโรอีน พ่อแม่สังเกตเห็นว่าเธอเปลี่ยนไปและส่งเธอไปสถานบำบัด หลังจากที่อาลียอมรับว่ายาเสพติดส่งผลร้ายต่อเธอ หลังการรักษา มีคนถามเธอว่าจะบอกเพื่อนๆ อย่างไรเรื่องการลองยาเสพติด เธอตอบว่า “กลับหลังหันแล้ววิ่งหนี” เธอย้ำว่า “แค่พูดว่าไม่” นั้นไม่เพียงพอ

มากกว่าน้ำ

ความทรงจำเรื่องหนึ่งของผมช่วงที่ยังเด็กมากที่เกี่ยวกับคริสตจักรคือศิษยาภิบาลที่เดินลงมากลางที่ประชุมแล้วท้าทายเราให้ “จดจำน้ำบัพติสมา” จดจำน้ำหรือ ผมถามตัวเอง เราจะจดจำน้ำได้อย่างไร จากนั้นท่านก็พรมน้ำใส่ทุกคน ผมที่เป็นเด็กทั้งตื่นเต้นและสับสน

อย่าตอบโต้นักเลงคีย์บอร์ด

เคยได้ยินคำว่า “อย่าตอบโต้นักเลงคีย์บอร์ด” ไหม “พวกนักเลงคีย์บอร์ด” คือปัญหาใหม่ในโลกดิจิตอลปัจจุบัน คือคนบนโลกออนไลน์ที่เจตนาแสดงความเห็นยั่วโทสะหรือทำร้ายจิตใจบนกระดานข่าวหรือสื่อสังคมออนไลน์ซึ่งการไม่สนใจความเห็นเช่นนั้น คือไม่ “ตอบโต้” นักเลงคีย์บอร์ดทำให้พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนบรรยากาศการสนทนาได้

เป็นน้ำหนึ่งใจเดียว

ในปี 1722 กลุ่มคริสเตียนโมราเวียนที่อาศัยอยู่ในที่ปัจจุบันคือสาธารณรัฐเช็ก ได้ลี้ภัยการถูกข่มเหงไปอยู่ในที่ดินของขุนนางชาวเยอรมันคนหนึ่ง ภายในเวลาสี่ปี มีคนมาอาศัยอยู่รวมกันมากกว่า 300 คน แต่แทนที่พวกเขาจะรวมตัวเป็นชุมชนในอุดมคติเพราะต่างก็ลี้ภัยเพราะถูกข่มเหง แต่พวกเขากลับขัดแย้งและแตกแยกเพราะแนวคิดด้านศาสนาที่ต่างกัน พวกเขาตัดสินใจทำสิ่งที่อาจดูเล็กน้อย แต่นำมาซึ่งการฟื้นฟูครั้งใหญ่ คือพวกเขาเริ่มมุ่งจุดสนใจสิ่งที่คิดเห็นตรงกันมากกว่าสิ่งที่คิดเห็นต่างกัน ผลที่เกิดขึ้นคือความเป็นหนึ่งเดียวกัน

อัครทูตเปาโลหนุนใจให้ผู้เชื่อในคริสตจักรเมืองเอเฟซัสเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว ความบาปมักทำให้เกิดปัญหา ความเห็นแก่ตัว และความสัมพันธ์ขัดแย้ง แต่ในฐานะผู้ที่ได้รับการทำให้ “มีชีวิตอยู่กับพระคริสต์” พวกเขาถูกเรียกให้สำแดงชีวิตใหม่อย่างผู้เชื่อ (อฟ.5:2) สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ พวกเขาต้อง “เพียรพยายามให้คงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ซึ่งพระวิญญาณทรงประทานนั้นด้วยสันติภาพเป็นพันธนะ” (4:3)

ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวไม่ใช่แค่มิตรภาพที่ดีที่เกิดจากความพยายามของมนุษย์ แต่เราต้อง “มีใจถ่อมลงทุกอย่าง และใจอ่อนสุภาพอดทนนานและอดกลั้นต่อกันและกันด้วยความรัก” (ข้อ 2) ในมุมมองของมนุษย์ การทำเช่นนี้เป็นไปไม่ได้ เราไม่อาจเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวได้ด้วยกำลังของเราเอง แต่โดยฤทธิ์เดชอันสมบูรณ์ของพระเจ้า “ที่ประกอบกิจอยู่ภายในตัวเรา” (3:20)

ไม่ว่าต้องแลกกับสิ่งใด

ภาพยนตร์เรื่องเปาโล อัครทูตของพระคริสต์ กล่าวอย่างจริงจังถึงการข่มเหงที่เกิดกับคริสตจักรยุคแรก แม้แต่ตัวละครรองๆ ก็ยังทำให้เห็นว่าการติดตามพระเยซูอันตรายเพียงใด ดูได้จากรายชื่อบทบาทตอนท้ายเรื่องที่มีดังนี้ หญิงที่ถูกทุบตี ชายที่ถูกทุบตี คริสเตียนที่ตกเป็นเหยื่อคนที่ 1, 2 และ 3

ไม่ว่าเราจะทำสิ่งใด

ในหนังสือพิศวงในความสุข (Surprised by Joy) ซี.เอส.ลูอิส เล่าว่าท่านเป็นคริสเตียนเมื่ออายุ 33 ปี หลังจาก “ต่อสู้ ขัดขืน คับแค้นใจ และหาทางหนีทุกทางที่เป็นไปได้” กระนั้น แม้ว่าท่านจะต่อต้าน มีข้อบกพร่อง และเผชิญอุปสรรค แต่พระเจ้าทรงเปลี่ยนท่านให้เป็นผู้ปกป้องความเชื่อที่กล้าหาญและมีความคิดสร้างสรรค์ ลูอิสประกาศความจริงและความรักของพระเจ้าผ่านบทความและนิยายที่ทรงพลังซึ่งยังมีผู้อ่าน ศึกษา และกล่าวถึงแม้ท่านจะเสียชีวิตไปกว่า 55 ปีแล้ว ชีวิตของท่านสำแดงถึงความเชื่อของท่านที่ว่า ไม่มีใคร “แก่เกินกว่าจะตั้งเป้าหมายหรือมีความฝันใหม่ๆ”