ในหนังสือประจิมยามค่ำ (West with the Night) ผู้เขียน เบอริล มาร์คแฮมผู้เขียนเล่าถึงแคมซิสแคน ม้าหนุ่มที่อยู่ไม่สุขซึ่งเธอได้รับมอบหมายให้ฝึก แคมซิสแคนและเบอริลถือเป็นมวยถูกคู่ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีใดในการฝึกก็ไม่เคยทำให้เจ้าม้าอวดดีตัวนี้เชื่องได้ ยกเว้นแค่ครั้งเดียวที่เธอเอาชนะความดื้อดึงของมันได้

มีใครบ้างที่รู้สึกเช่นนี้เวลาที่พยายามควบคุมคำพูดของตนเอง เมื่อยากอบเปรียบลิ้นเหมือนบังเหียนในปากม้าและหางเสือของเรือ (ยก.3:3-5) ท่านรู้สึกเศร้าใจที่ “คำสรรเสริญและคำแช่งด่าก็ออกมาจากปากอันเดียวกัน ดูก่อนพี่น้องของข้าพเจ้าไม่ควรให้เป็นเช่นนั้น” (ข้อ 10)

แล้วเราจะควบคุมลิ้นได้อย่างไร อัครทูตเปาโลให้คำแนะนำไว้ วิธีแรกคือการพูดแต่ความจริง (อฟ.4:25) ซึ่งไม่ได้หมายความว่าพูดแบบขวานผ่าซากได้ เปาโลกล่าวต่อว่า “อย่าให้คำหยาบคายออกมาจากปากท่านเลย แต่จงกล่าวคำที่ดีและเป็นประโยชน์ให้เหมาะสมกับความต้องการ เพื่อจะได้เป็นคุณแก่คนที่ได้ยินได้ฟัง” (ข้อ 29) และให้เรากำจัดขยะออกไปด้วยโดย “จงให้ใจขมขื่นและใจขัดเคือง และใจโกรธ และการทะเลาะเถียงกัน และการพูดให้ร้ายกับการคิดปองร้ายทุกอย่างอยู่ห่างไกลจากท่านเถิด” (ข้อ 31) ไม่ง่ายเลย ถ้าเราทำด้วยตัวเอง ขอบคุณพระเจ้าที่เรามีพระวิญญาณบริสุทธิ์ผู้ทรงช่วยเราเมื่อเราพึ่งพาพระองค์

มาร์คแฮมได้เรียนรู้ว่าจำเป็นต้องอาศัย ความมุ่งมั่นจึงจะควบคุมแคมซิสแคนได้ การควบคุมลิ้นของเราก็เช่นกัน