ตอนฝึกเล่นสกีเมื่อหลายปีก่อน ผมสกีตามจอช ลูกชายของผมลงไปตามทางที่ดูไม่ชันนัก ผมมัวมองแต่เขาจนไม่ทันสังเกตว่าเขาเลี้ยวลงไปที่เนินชันที่สุดของภูเขา ผมเซไปมาเสียการทรงตัวโดยสิ้นเชิงและล้มไม่เป็นท่า

สดุดี 141 ชี้ให้เห็นว่า เราลื่นไถลไปตามทางลาดแห่งบาปได้อย่างง่ายดาย การอธิษฐานคือวิธีหนึ่งที่จะทำให้เราตื่นตัวระวังทางลาดเอียงเช่นนั้นตลอดเวลา “ขออย่าให้จิตใจข้าพระองค์เอนเอียงไปหาความชั่วใดๆ” (ข้อ 4) คือคำร้องขอที่สะท้อนคำอธิษฐานของพระเยซูที่ว่า “ขออย่านำข้าพระองค์เข้าไปในการทดลอง แต่ขอให้พ้นจากซึ่งชั่วร้าย” (มธ.6:13) ในความประเสริฐของพระเจ้า พระองค์ทรงสดับและตอบคำอธิษฐานน

ผมเห็นพระคุณอีกรูปแบบหนึ่งในบทเพลงสดุดีตอนนี้ด้วย นั่นคือ เพื่อนที่จริงใจ “ขอให้คนชอบธรรมตีข้าพระองค์ด้วยความเมตตาและติเตือนข้าพระองค์ น้ำมันดีอย่างนั้น อย่าให้ศีรษะข้าพระองค์ปฏิเสธเลย” (สดด.141:5) การทดลองมาพร้อมกับเล่ห์กล เราไม่รู้ตัวเสมอไปว่ากำลังทำผิด แต่เพื่อนแท้จะบอกเราตรงๆ “บาดแผลที่มิตรทำก็สุจริต” (สภษ.27:6) การรับคำติเตียนนั้นยาก แต่หากเรามองบาดแผลนั้นว่าเป็น “ความเมตตา” บาดแผลนั้นก็จะกลายเป็นการเจิมที่นำเรากลับมาบนเส้นทางของการเชื่อฟัง

ขอให้เราเปิดใจต่อความจริงจากเพื่อนที่เราเชื่อใจ และพึ่งพาพระเจ้าโดยการอธิษฐาน