การเสียชีวิตกะทันหันของบ็อบบี้ทำให้ฉันตระหนักสัจธรรมของความตายและความไม่ยืนยาวของชีวิต เพื่อนสมัยเด็กของฉันอายุแค่ 24 ปีเมื่อประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์บนถนนที่มีน้ำแข็งเกาะ เธอเติบโตในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์และเพิ่งจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอเพิ่งจะรับเชื่อ ทำไมชีวิตของเธอจึงสั้นอย่างนี้

บางครั้งชีวิตก็ดูสั้นและมีแต่ทุกข์ ดาวิดผู้เขียนสดุดี 39 คร่ำครวญถึงความทุกข์ใจว่า “ข้าแต่พระเจ้า ขอให้ข้าพระองค์ทราบถึงบั้นปลายของข้าพระองค์และวันเวลาของข้าพระองค์จะนานสักเท่าใด ขอให้ข้าพระองค์ทราบว่าชีวิตข้าพระองค์ไม่เที่ยงอย่างไร ดูเถิด พระองค์ทรงกระทำให้วันเวลาของข้าพระองค์ยาวสองสามฝ่ามือเท่านั้น ชั่วชีวิตของข้าพระองค์ไม่เท่าไรเลย เฉพาะพระพักตร์พระองค์ มนุษย์ทุกคนดำรงอยู่อย่างลมหายใจแน่ทีเดียว” (ข้อ 4-5) ชีวิตเราสั้น แม้เราจะมีอายุถึงร้อยปี ก็ยังเป็นเพียงจุดหนึ่งในกาลเวลา

แต่เราก็ยังพูดได้อย่างดาวิดว่า “ความหวังของข้าพระองค์อยู่ในพระองค์” (ข้อ 7) เราวางใจได้ว่าชีวิตเรามีความหมาย แม้ร่างกายจะร่วงโรย แต่เราผู้เชื่อมั่นใจว่า “ภายในนั้นก็ยังคงจำเริญขึ้นใหม่ทุกวัน” และวันหนึ่งเราจะได้มีชีวิตนิรันดร์กับพระองค์ (2 คร.4:16-5:1) เรารู้เช่นนี้เพราะพระเจ้า “ได้ทรงโปรดประทานพระวิญญาณเป็นมัดจำไว้กับเรา” (5:5)