หลานคนเล็กสุดของฉันอายุแค่สองเดือน แต่ทุกครั้งที่เจอกัน ฉันสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ วันก่อนที่ฉันเล่นกับเขา เขามองขึ้นมาและยิ้ม แต่ฉันเริ่มร้องไห้ อาจเป็นเพราะความยินดีและคิดถึงรอยยิ้มแรกของลูกๆ เมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเมื่อวาน บางช่วงเวลาก็ยากจะหาคำมาอธิบาย

ในสดุดี 103 ดาวิดเขียนบทกวีสรรเสริญพระเจ้าขณะใคร่ครวญว่าช่วงเวลาแห่งความสุขในชีวิตผ่านไปอย่างรวดเร็ว “ส่วนมนุษย์นั้น วันเวลาของเขาเหมือนหญ้า เขาเจริญขึ้นเหมือนดอกไม้ในทุ่งนา เพราะลมพัดผ่านมันไป มันก็สูญเสีย” (ข้อ 15-16)

แม้จะยอมรับว่าชีวิตสั้น แต่ดาวิดก็ยังบรรยายถึงดอกไม้ว่าเจริญขึ้นหรือรุ่งเรือง แม้ดอกไม้จะผลิดอกและบานเพียงครู่เดียว กลิ่นหอม สีสันและความงดงามของมันก็สร้างความยินดีอย่างยิ่งในช่วงเวลานั้น และแม้แต่ละดอกจะถูกลืมอย่างรวดเร็ว “สถานที่ของมันไม่รู้จักมันอีก” (ข้อ 16) แต่ในทางตรงข้ามเรามั่นใจได้ว่า “ความรักมั่นคงของพระเจ้านั้นดำรงอยู่ตั้งแต่นิรันดร์กาล ถึงนิรันดร์กาลต่อผู้ที่ยำเกรงพระองค์” (ข้อ 17)

เช่นเดียวกับดอกไม้ เราปีติและจำเริญขึ้นได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่เรายังยินดีกับความจริงที่ว่าช่วงเวลาต่างๆ ในชีวิตของเราจะไม่ถูกลืมไปสิ้น พระเจ้าทรงดูแลทุกรายละเอียดในชีวิตของเรา และความรักมั่นคงของพระองค์อยู่กับลูกของพระองค์สืบไปเป็นนิตย์