ออส กินเนส เล่าไว้ในหนังสือชื่อ เดอะคอล ว่าวินสตัน เชอร์ชิลนั่งลงข้างเตาผิงเพื่อให้อบอุ่นในคืนหนาวเย็นขณะพักผ่อนช่วงวันหยุดกับเพื่อนในฝรั่งเศส อดีตนายกรัฐมนตรีผู้นี้มองกองไฟไม้สน “ปะทุฟู่ๆ และพ่นน้ำเมื่อถูกเผาไหม้ แล้วเสียงพร่าต่ำที่คุ้นหูก็ดังขึ้นว่า ‘ผมรู้ว่าทำไมท่อนฟืนจึงพ่นน้ำออกมา ผมรู้ว่าเวลาถูกเผาไหม้รู้สึกยังไง’ ”

ความลำบาก สิ้นหวัง ภยันตราย ความคับแค้นใจ และผลของความผิดพลาดล้วนทำให้เรารู้สึกถูกเผาไหม้ ทั้งยังค่อยๆ ละลายความชื่นชมยินดีและสันติสุขไปจากใจเรา เมื่อดาวิดต้องรับผลลัพธ์ที่กัดกินใจเพราะทำบาป ท่านเขียนว่า “เมื่อข้าพระองค์ไม่แจ้งบาปของข้าพระองค์ ร่างกายของข้าพระองค์ก็ร่วงโรยไป โดยการคร่ำครวญวันยังค่ำ…กำลังของข้าพระองค์ก็เหี่ยวแห้งไปอย่างความร้อนในหน้าแล้ง” (สดด.32:3-4)

เมื่อลำบาก เราหันหาความช่วยเหลือหรือความหวังจากที่ใด เปาโลผู้ประสบภาระหนักและความทุกข์ใจยามทำพันธกิจเขียนว่า “เราถูกขนาบรอบข้าง แต่ก็ไม่ถึงกับกระดิกไม่ไหว เราจนปัญญาแต่ก็ไม่ถึงกับหมดมานะ เราถูกข่มเหงแต่ก็ไม่ถูกทอดทิ้ง เราถูกตีลงแล้ว แต่ก็ไม่ถึงตาย” (2 คร.4:8-9)

เราต้องพักสงบในพระเยซู แล้วพระผู้เลี้ยงจะฟื้นฟูจิตวิญญาณให้ (สดด.23:3) และช่วยให้เรามีกำลังก้าวต่อไปบนเส้นทาง ทรงสัญญาว่าจะเดินไปกับเราทุกก้าว (ฮบ.13:5)