หลายครั้งชีวิตของฉันก็หวือหวาและวุ่นวาย ฉันเร่งรีบจากการนัดหมายที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่ง โทรกลับสายที่ไม่ได้รับ และระหว่างเดินทางก็ต้องดูว่าต้องทำอะไรอีกไม่จบสิ้น วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ฉันทิ้งตัวลงบนเปลญวนในสวนหลังบ้านอย่างเหนื่อยล้า โทรศัพท์อยู่ในบ้าน รวมทั้งลูกและสามี ตอนแรกฉันตั้งใจจะนั่งเล่นครู่เดียว แต่เมื่อสงบไร้สิ่งรบกวน ฉันเริ่มสังเกตเห็นสิ่งที่เชิญชวนให้นั่งพักต่อ เสียงออดแอดของเปลญวนที่ไกวเบาๆ เสียงหึ่งของผึ้งที่ตอมดอกลาเวนเดอร์ เสียงนกกระพือปีกเหนือศีรษะ ท้องฟ้าสีสด เมฆลอยตามลม

ฉันรู้สึกซาบซึ้งจนร้องไห้ เมื่อฉันอยู่นิ่งนานพอที่จะรับรู้สิ่งทรงสร้างอันมหัศจรรย์ด้วยตาและหู ฉันจึงอยากนมัสการด้วยใจขอบพระคุณสำหรับฤทธิ์อำนาจอันสร้างสรรค์ของพระเจ้า ผู้เขียนสดุดี104 ก็ถ่อมใจลงเช่นกันเมื่อได้เห็นพระหัตถกิจของพระเจ้า จึงกล่าวว่า “แผ่นดินโลกก็อิ่มด้วยผลพระราชกิจของพระองค์”

ท่ามกลางชีวิตที่เร่งรีบ ความสงบครู่หนึ่งสามารถเตือนให้เรานึกถึงฤทธานุภาพที่พระเจ้าทรงสร้างสรรพสิ่ง ทรงล้อมเราไว้ด้วยสิ่งที่สำแดงถึงฤทธิ์อำนาจและความอ่อนโยนของพระองค์ ทรงสร้างทั้งภูเขาสูงตระหง่านและกิ่งไม้ให้นกเกาะ “พระองค์ทรงสร้างการงานนั้นทั้งสิ้นด้วยพระปัญญา”(ข้อ 24)