รูบี้เป็นเหมือนเด็กวัยสี่ขวบทั่วไป เธอชอบวิ่ง ร้องเพลง เต้นรำ และเล่น เมื่อเธอเริ่มบ่นว่าเจ็บหัวเข่า พ่อแม่พาเธอไปตรวจ ผลออกมาน่าตกใจเพราะเธอเป็นมะเร็งระยะที่ 4 ที่ระบบเนื้อเยื่อประสาท รูบี้ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลทันที

การรักษาตัวที่โรงพยาบาลดำเนินเรื่อยไปจนเข้าเทศกาลคริสต์มาส ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีใครอยากอยู่ห่างบ้าน พยาบาลคนหนึ่งจึงมีความคิดที่จะตั้งกล่องรับจดหมายไว้หน้าห้องผู้ป่วยของรูบี้ เพื่อคนในครอบครัวจะได้ส่งจดหมาย คำอธิษฐานเผื่อและคำหนุนใจมาให้เธอ เรื่องนี้ถูกโพสต์ลงในเฟสบุ๊คทำให้มีจดหมายจำนวนมากจากทั้งเพื่อน และคนแปลกหน้าส่งมาจนทุกคนประหลาดใจโดยเฉพาะรูบี้ เธอได้รับกำลังใจมากขึ้นเรื่อยๆ จากจดหมายแต่ละฉบับที่ได้รับ (มากกว่า 100,000 ฉบับ) จนในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้าน

จดหมายของเปาโลถึงชาวเมืองโคโลสีก็เป็นแบบนี้ (คส.1:2) ถ้อยคำที่เขียนลงบนกระดาษนำมาซึ่งความหวังว่าจะได้เห็นการเกิดผล ความรู้ กำลัง และความอดทน (ข้อ 10-11) ลองคิดดูว่าถ้อยคำเหล่านี้เป็นเหมือนยาดีสำหรับผู้สัตย์ซื่อในเมืองโคโลสี การรู้ว่ามีคนคนหนึ่งกำลังอธิษฐานเผื่อพวกเขาอย่างขะมักเขม้น ก็ทำให้พวกเขามีกำลังเข้มแข็งที่จะยืนหยัดมั่นคงในความเชื่อในพระเยซูคริสต์

คำพูดหนุนน้ำใจของเราช่วยเหลือผู้ท้อแท้ได้ทันตาเห็น