อะไรกำหนดทิศทางชีวิตของเรา ครั้งหนึ่งผมเคยได้ยินคำตอบของคำถามนี้ ในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน คือชั้นเรียนขี่รถจักรยานยนต์ ผมและเพื่อนอยากขี่จักรยานยนต์จึงพากันไปเรียน ในการฝึกมีบทเรียนบทหนึ่งเรื่อง การเพ่งมองเป้าหมาย

ครูสอนว่า “คุณจะต้องเจอสิ่งกีดขวางที่นึกไม่ถึง ถ้าคุณจ้องมองแต่จุดนั้น คุณจะเคลื่อนตรงไปหามัน แต่ถ้าคุณมองเลยออกไปยังเส้นทางที่คุณจะไป คุณก็จะหลบสิ่งกีดขวางนั้นได้” และ “ถ้าคุณมองสิ่งใด คุณก็กำลังเคลื่อนเข้าไปหาสิ่งนั้น”

หลักการที่ง่ายแต่ลึกซึ้งนั้นนำมาใช้กับชีวิตฝ่ายวิญญาณได้ด้วย เมื่อเรา “เพ่งมองเป้าหมาย” คือจดจ่ออยู่กับปัญหาหรือความยุ่งยากที่เกิดขึ้นชีวิตของเราก็จะวนเวียนอยู่กับสิ่งนั้นโดยอัตโนมัติ

อย่างไรก็ตาม พระวจนะหนุนใจเราให้มองผ่านปัญหาไปที่พระเจ้าผู้ทรงช่วยเราได้ สดุดี 121:1 กล่าวว่า “ข้าพเจ้าเงยหน้าดูภูเขา ความอุปถัมภ์ของข้าพเจ้ามาจากไหน” คำตอบคือ “ความอุปถัมภ์ของข้าพเจ้ามาจากพระเจ้าผู้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก…พระเจ้าจะทรงอารักขาการเข้าออกของท่านตั้งแต่กาลบัดนี้สืบไปเป็นนิตย์” (ข้อ 2, 8)

บางครั้งอุปสรรคดูยากเกินจะเอาชนะได้ แต่พระเจ้าทรงเชิญชวนเราให้มองผ่านปัญหามุ่งมองไปที่พระองค์ แทนที่จะยอมให้ความยากลำบากมีอิทธิพลต่อมุมมองของเรา