เป็นเรื่องปกติที่เมื่อเดินทางไกล (หรือใกล้) แล้วมีคนถามว่า “ถึงหรือยัง” หรือ “อีกนานแค่ไหน” มีใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินคำถามคุ้นหูเหล่านี้จากเด็กหรือผู้ใหญ่ที่อยากจะเดินทางถึงที่หมายเร็วๆ แต่ผู้คนทุกวัยก็มักจะถามคำถามคล้ายกันนี้เมื่อรู้สึกเหนื่อยล้ากับความท้าทายในชีวิตที่ดูเหมือนไม่มีวันจบสิ้น

ดาวิดก็เช่นกัน ในสดุดี 13 ท่านถามคำถามถึงสี่ครั้งในพระธรรมสองข้อ (ข้อ 1-2) ดาวิดรู้สึกถูกทอดทิ้ง ถูกลืม และพ่ายแพ้ ท่านโอดครวญว่า “อีกนานเท่าใด” ในข้อสอง ท่านถามว่า “ข้าพระองค์จะต้องตรึกตรองในใจของข้าพระองค์…นานเท่าใด” เพลงสดุดีที่เป็นคำคร่ำครวญเช่นนี้บอกเราเป็นนัยว่า เราเข้ามาหาพระเจ้าด้วยใจนมัสการพร้อมกับคำถามได้เพราะในเวลาที่บีบคั้นและเครียดอันยาวนาน ไม่มีใครที่เราจะพูดคุยด้วยได้ดีไปกว่าพระเจ้า เรานำเอาปัญหาความเจ็บไข้ ความโศกเศร้า ความดื้อรั้นของคนที่เรารัก และความยุ่งยากในความสัมพันธ์ต่างๆ เข้ามาหาพระองค์ได้

อย่าให้คำถามยับยั้งการนมัสการของเรา พระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์แห่งฟ้าสวรรค์ ผู้ทรงครอบครอง ยินดีให้เรานำคำถามที่เรากังวลใจเข้ามาหาพระองค์ได้ และบางทีเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม เราจะเป็นเหมือนดาวิดที่คำถามของเราจะแปรเปลี่ยนเป็นคำวิงวอนและถ้อยคำที่สำแดงความไว้วางใจและสรรเสริญพระเจ้า (ข้อ 3-6)