ตอนที่ลูกพี่ลูกน้องชวนฉันไปตกกุ้งเครฟิช ฉันตื่นเต้นมาก ฉันยิ้มเมื่อเขายื่นถังพลาสติกมาให้ “ไม่มีฝาหรือ” “ไม่ต้องใช้หรอก” เขาตอบพร้อมหยิบเบ็ดตกปลาและเศษไก่ถุงเล็กๆ ที่เราใช้เป็นเหยื่อ

ต่อมาเมื่อฉันนั่งมองเจ้ากุ้งที่พยายามจะไต่ข้ามตัวอื่นๆ เพื่อหนีออกจากถังที่เกือบเต็ม ฉันก็เข้าใจว่าทำไมเราไม่ต้องใช้ฝาปิด ทุกครั้งที่กุ้งตัวหนึ่งปีนถึงขอบถัง ตัวอื่นๆ จะดึงมันกลับลงไป

สภาพของกุ้งทำให้ฉันคิดถึงความหายนะของการห่วงแต่ประโยชน์ของตัวเอง โดยไม่คิดถึงประโยชน์ของชุมชน เปาโลเข้าใจความสำคัญของความสัมพันธ์ที่หนุนใจและพึ่งพากัน เมื่อท่านเขียนหนุนใจผู้เชื่อในเธสะโลนิกาให้ “ตักเตือนคนที่เกียจคร้าน หนุนน้ำใจผู้ที่ท้อใจ ชูกำลังคนที่อ่อนกำลัง และมีใจอดเอาเบาสู้ต่อคนทั้งปวง” (1 ธส.5:14)

เปาโลกล่าวชมพวกเขาที่ห่วงใยกัน (ข้อ 11) และสนับสนุนให้พวกเขามีความสัมพันธ์ที่รักและมีสันติสุขยิ่งขึ้นกว่าเดิม (ข้อ 13-15) โดยการพยายามสร้างวัฒนธรรมการให้อภัย โอบอ้อมและเมตตา ความสัมพันธ์ของพวกเขากับพระเจ้าและกับผู้อื่นก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้น (ข้อ 15,23)

คริสตจักรเติบโตและเป็นพยานเพื่อพระคริสต์ได้ด้วยความรักที่เป็นหนึ่งเดียวกันนี้ เมื่อผู้เชื่อถวายเกียรติพระเจ้า มุ่งมั่นที่จะยกชูผู้อื่นแทนที่จะดึงกันลงมาด้วยคำพูดหรือการกระทำ เราและชุมชนของเราก็เจริญรุ่งเรือง