พ่อของผมรับรู้เรื่องทิศทางดีอยู่เสมอจนผมยังอิจฉา ท่านรู้เสมอว่าทางไหนคือทิศเหนือ ใต้ ตะวันออก ตะวันตกราวกับเกิดมาพร้อมความสามารถนี้ ท่านบอกทิศทางถูกต้องเสมอจนกระทั่งคืนวันนั้น ในคืนนั้นพ่อหลงทาง

พ่อกับแม่ผมไปร่วมงานในเมืองที่ไม่คุ้นเคยและเดินทางกลับหลังจากฟ้ามืดแล้ว พ่อมั่นใจว่ารู้เส้นทางไปทางหลวง แต่เปล่าเลยท่านหลงทาง แล้วสับสน สุดท้ายก็หัวเสีย แม่ย้ำพ่อว่า “ฉันรู้ว่ามันยาก แต่เปิดโทรศัพท์มือถือหาเส้นทางเถอะ ไม่เป็นไรหรอก”

ครั้งแรกในชีวิตที่พ่อวัย 76 ของผมต้องหาเส้นทาง และหาจากโทรศัพท์

ผู้เขียนสดุดีเป็นชายที่มีประสบการณ์ชีวิตมากมาย แต่พระธรรมสดุดีก็เผยให้เห็นช่วงเวลาที่ดาวิดรู้สึกหลงทางทั้งฝ่ายวิญญาณและจิตใจ บทหนึ่งคือสดุดี 143 กษัตริย์ดาวิดท้อใจ (ข้อ 4) ประสบความยากลำบาก (ข้อ 11) พระองค์จึงหยุดพักและอธิษฐานว่า “ขอทรงสอนข้าพระองค์ถึงทางที่ควรไป” (ข้อ 8) และไม่ใช่หาจากโทรศัพท์ ดาวิดผู้เขียนสดุดีร้องทูลต่อพระเจ้า “เพราะข้าพระองค์วางใจในพระองค์” (ข้อ 8)

ถ้า “ชาย…ตามชอบพระทัยพระองค์” (1 ซมอ.13:14) บางครั้งยังหลงลืม เราเองก็ต้องหันหาพระเจ้าเพื่อถามทางจากพระองค์เช่นกัน