พ่อเป็นพ่อที่ดี และผมก็เป็นลูกที่มีความรับผิดชอบในทุกเรื่อง แต่ผมทำให้พ่อขาดสิ่งหนึ่งที่ผมควรจะให้แก่ท่าน นั่นคือ ตัวผมเอง
พ่อเป็นคนเงียบ ผมก็เป็นคนเงียบเหมือนกัน หลายครั้งที่เราทำงานอยู่ข้างกันหลายชั่วโมง โดยแทบจะไม่พูดอะไรกันเลย พ่อไม่เคยถาม และผมก็ไม่เคยเล่าให้ท่านฟังถึงความปรารถนาลึกๆในใจ ความฝันความหวัง หรือความกลัว
และแล้วผมก็รู้สึกถึงความเงียบขรึมของตนเอง ซึ่งอาจเกิดขึ้นเมื่อผมมีลูกชายคนแรกหรือเมื่อลูกชายของผมออกไปใช้ชีวิตของพวกเขาเองทีละคน เวลานี้ผมอยากจะกลับไปทำตัวเป็นลูกของพ่อให้มากกว่าที่ผ่านมา
ผมคิดถึงทุกสิ่งที่ผมน่าจะได้บอกท่าน และทุกสิ่งที่ท่านน่าจะได้บอกผม ในงานศพของท่าน ผมยืนอยู่ข้างหีบศพ พยายามเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง “สายไปแล้วใช่ไหม” ภรรยาของผมพูดเบาๆ ว่า “ใช่แล้ว”
ความหวังใจของผมอยู่ในความจริงที่ว่าเราจะแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้องได้ในสวรรค์ เพราะที่นั่นมิใช่หรือที่พระเจ้าจะทรงเช็ดน้ำตาทุกหยด (วว.21:4)
สำหรับผู้เชื่อในพระเยซู ความตายไม่ใช่จุดจบของความรัก แต่เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตนิรันดร์ที่จะไม่มีการเข้าใจผิดอีกต่อไป ความสัมพันธ์จะได้รับการเยียวยา และความรักจะงอกงามตลอดกาล ที่นั่นจิตใจของลูกจะหันไปหาพ่อ และจิตใจของพ่อจะหันไปหาลูก (มลค.4:6)
