ในที่สุดก็ถึงเวลา นับตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไปฉันจะเหนื่อยล้าเพราะความเจ็บปวดเรื้อรังและหงุดหงิดเพราะเคลื่อนไหวได้จํากัด ความไม่พอใจทําให้ฉันกลายเป็นคนเอาแต่ใจและไม่สํานึกบุญคุณ ฉันเริ่มบ่นเรื่องทักษะการดูแลของสามี วิธีที่เขาทําความสะอาดบ้าน แม้จะรู้ว่าเขาเป็นพ่อครัวที่เยี่ยมที่สุด ฉันกลับบ่นว่าอาหารไม่หลากหลาย ฉันไม่พอใจเมื่อเขาบอกว่าคําบ่นของฉันทําร้ายความรู้สึก เขาไม่เข้าใจว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง สุดท้าย พระเจ้าทรงช่วยให้ฉันสํานึกผิด ฉันจึงขอให้สามีและพระเจ้ายกโทษให้

การเอาแต่นึกถึงสถานการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นอาจนําไปสู่การบ่น และ อาจกลายเป็นการยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางซึ่งส่งผลร้ายต่อความสัมพันธ์ ชาวอิสราเอลคุ้นเคยกับภาวะเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยพอใจและเอาแต่บ่นเรื่องการจัดเตรียมของพระเจ้าเสมอ (อพย.17:1-3) แม้พระเจ้าทรงดูแลประชากรของพระองค์ในถิ่นทุรกันดารโดยประทาน “อาหารตกลงมาจากท้องฟ้า” (16:4) แต่พวกเขาก็ยังร้องหาอาหารอื่น (กดว.11:4) แทนที่จะยินดีกับการอัศจรรย์ที่มาจากพระเจ้าแห่งความสัตย์ซื่อและการดูแลด้วยความรักของพระเจ้าในแต่ละวัน พวกเขากลับต้องการมากกว่านี้ ดีกว่านี้ ต่างจากนี้ หรือแม้แต่สิ่งที่พวกเขาเคยมีในอดีต (ข้อ 4-6) พวกเขาบ่นต่อโมเสส (ข้อ 10-14)

การวางใจในความดีและความสัตย์ซื่อของพระเจ้าจะช่วยให้เราสำนึกในพระคุณ วันนี้ เราขอบคุณพระองค์ได้สำหรับวิธีการนับไม่ถ้วนที่ทรงดูแลเรา