เรื่องนี้เล่าถึงชาวประมงจับปลาแซลมอนกลุ่มหนึ่งพักอยู่ในโรงแรมเล็กๆแบบสก็อตหลังจากจับปลามาทั้งวัน เมื่อคนหนึ่งกำลังเล่าเรื่องจับปลาให้เพื่อนๆฟัง แขนของเขาเหวี่ยงไปปัดแก้วลอยไปกระทบกับผนัง แก้วแตกกระจายและทิ้งรอยเปื้อนไว้บนผิวปูนสีขาว เขาขอโทษเจ้าของโรงแรมและจะจ่ายค่าเสียหายแต่ก็ไม่อาจทำให้ผนังที่เสียหายกลับดีดังเดิมได้ ชายคนที่นั่งใกล้เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วง” เขาลุกขึ้น หยิบอุปกรณ์วาดภาพจากกระเป๋า แล้วเริ่มร่างภาพรอบรอยเปื้อนน่าเกลียดนั้น รูปหัวกวางแสนสวยค่อยๆ ปรากฏขึ้น ชายผู้นี้คือ เซอร์ อี.เอช. แลนด์เซียร์ จิตรกรวาดภาพสัตว์ชาวสก็อตคนสำคัญ

กษัตริย์ดาวิดแห่งอิสราเอล ผู้เขียนสดุดี 51 ได้นำความอดสูมาสู่พระองค์เองและชนชาติของพระองค์ด้วยการทำความบาป พระองค์ล่วงประเวณีกับภรรยาของเพื่อนและวางแผนให้เพื่อนต้องตาย การกระทำทั้งสองอย่างนี้ควรต้องโทษถึงตาย ชีวิตเหมือนจะพังพินาศ แต่ดาวิดร้องขอพระเจ้าว่า “ขอทรงคืนความชื่นบานในความรอดแก่ข้าพระองค์และชูข้าพระองค์ไว้ด้วยเต็มพระทัย” (สดด.51:12)

พวกเราเป็นเหมือนดาวิด เรากระทำสิ่งที่น่าละอายในอดีตและมีความทรงจำเรื่องเหล่านั้น ซึ่งตามมารบกวนเรายามนอน มีหลายอย่างที่เราอยากจะลบล้างหรือแก้ไข

พระคุณไม่เพียงอภัยบาป แต่ยังทำให้เราดีกว่าเดิม พระเจ้าจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดเปล่าประโยชน์