ตอนเป็นวัยรุ่น บางครั้งผมท้าทายแม่ เวลาที่ท่านพยายามหนุนใจให้ผมมีความเชื่อ แม่จะบอกว่า “วางใจพระเจ้านะ พระองค์จะดูแลลูก” แต่ผมเถียงกลับว่า “ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกแม่! พระเจ้าช่วยคนที่ช่วยตัวเอง!”

แต่คำว่า “พระเจ้าช่วยคนที่ช่วยตัวเอง!” ไม่ปรากฏในพระคัมภีร์เลย พระวจนะของพระเจ้ามีแต่สอนให้เราพึ่งพาพระองค์ผู้ประทานสิ่งจำเป็นในแต่ละวัน พระเยซูบอกว่า “จงดูนกในอากาศ มันมิได้หว่าน มิได้เกี่ยว มิได้ส่ำสมไว้ในยุ้งฉาง แต่พระบิดาของท่านทั้งหลาย ผู้ทรงสถิตในสวรรค์ทรงเลี้ยงนกไว้ ท่านทั้งหลายมิประเสริฐกว่านกหรือ มีใครในพวกท่านโดยความกระวนกระวาย อาจต่อชีวิตให้ยาวออกไปอีกสักศอกหนึ่งได้หรือ” (มธ.6:26-27)

ทุกสิ่งที่เรามี แม้แต่กำลังที่จะหาเลี้ยงชีพเพื่อ “ช่วยเหลือตัวเอง” เป็นของขวัญจากพระบิดาในสวรรค์ที่รักเราและเห็นเรามีค่าเกินกว่าที่เราจะเข้าใจได้

เมื่อใกล้วาระสุดท้ายของชีวิต โรคอัลไซเมอร์ได้ปล้นเอาความคิดสร้างสรรค์และความทรงจำไปจากแม่ แต่ความไว้วางใจในพระเจ้ายังคงอยู่ แม่มาอยู่บ้านเราระยะหนึ่ง ผมจึงได้ “นั่งแถวหน้า” เพื่อเฝ้าดูพระเจ้าจัดเตรียมสิ่งจำเป็นให้แม่ในหลายวิธีที่เราคาดไม่ถึง ทำให้ผมเห็นว่าแม่พูดถูกมาโดยตลอด แม่ไม่วิตกกังวล แต่วางชีวิตไว้กับพระองค์ผู้ทรงสัญญาว่าจะดูแลท่าน และพระเจ้าก็ทำให้เห็นว่าพระองค์สัตย์ซื่อ