เด็กชายคนหนึ่งเกิดมาสมองพิการทำให้พูดหรือสื่อสารไม่ได้ แต่ชานตาลไบรอันผู้เป็นแม่ไม่ยอมแพ้ ตอนเขาอายุสิบขวบ แม่พบวิธีสื่อสารกับเขาด้วยสายตาและกระดานตัวหนังสือ หลังจากการค้นพบนี้ เธอกล่าวว่า “เขาได้รับการปลดล็อคแล้ว เราจะถามอะไรได้” ตอนนี้โจนาธานอ่านและเขียนรวมทั้งแต่งกลอนได้โดยผ่านการสื่อสารด้วยสายตา เมื่อมีคนถามว่าเขารู้สึกอย่างไรที่ได้ “พูดคุย” กับครอบครัวและเพื่อน เขาตอบว่า “วิเศษมากที่ได้บอกว่าผมรักพวกเขา”

เรื่องของโจนาธานทำให้ผมซาบซึ้งและคิดถึงการที่พระเจ้าทรงปลดปล่อยเราจากคุกแห่งบาป ดังที่อัครทูตเปาโลเขียนจดหมายถึงคริสเตียนในเมืองโคโลสีว่า ก่อนนี้เรา “ไม่ถูกกันกับพระเจ้า”(คส.1:21) เพราะความชั่วทำให้เราเป็นศัตรูกับพระองค์ แต่โดยการสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน เราได้เข้ามาต่อหน้าพระเจ้าอย่าง “ผู้บริสุทธิ์ไร้มลทิน” (ข้อ 22) บัดนี้ ให้เรา “ประพฤติอย่างที่สมควรต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าและทำตนให้เป็นที่ชอบพระทัยพระองค์ ให้เกิดผลในการดีทุกอย่าง และจำเริญขึ้นในความรู้ถึงพระเจ้า ขอให้ท่านมีกำลังมากขึ้นทุกอย่างโดยฤทธิ์เดชแห่งพระสิริของพระองค์” (ข้อ 10-11)

เราสามารถใช้เสียงที่ได้รับการปลดปล่อยนี้สรรเสริญพระเจ้า และเล่าข่าวประเสริฐว่า ชีวิตของเราไม่เกี่ยวข้องกับบาปอีกแล้ว ในการดำเนินด้วยความเชื่อ เรายึดมั่นความหวังในพระคริสต์ได้