ผมได้อ่านเรื่องของแม่คนหนึ่งที่ประหลาดใจเมื่อเห็นลูกสาวตัวเปื้อนโคลนตั้งแต่เอวลงไป เมื่อลูกเดินเข้ามาในบ้านหลังเลิกเรียน ลูกสาวอธิบายว่าเพื่อนคนหนึ่งพลัดตกลงไปในโคลน ขณะที่เพื่อนอีกคนหนึ่งวิ่งไปขอความช่วยเหลือ เด็กหญิงรู้สึกสงสารเพื่อนที่ต้องนั่งจับขาที่เจ็บอยู่คนเดียว เธอจึงลงไปนั่งในโคลนด้วยจนครูมาถึง

เมื่อโยบเผชิญกับการสูญเสียลูกๆ และตัวเองก็เป็นฝีทั่วตัว ความทุกข์ทรมานของท่านเกินจะทน พระคัมภีร์บอกว่าเพื่อนสามคนอยากจะปลอบโยนท่าน เมื่อมาพบโยบ “เขาก็จำท่านไม่ได้ ก็เปล่งเสียงร้องไห้ ต่างก็ฉีกเสื้อคลุมของตนและซัดผงคลีดินเหนือศีรษะของตนขึ้นไปยังฟ้าสวรรค์ และนั่งกับท่านบนดินเจ็ดวันเจ็ดคืน ไม่มีสักคนหนึ่งพูดกับท่านสักคำ ด้วยเขาเห็นว่าความทุกข์ระทมของท่านนั้นใหญ่ยิ่งนัก” (โยบ 2:12-13)

เพื่อนของโยบได้แสดงความเข้าอกเข้าใจอย่างน่าประทับใจ พวกเขารู้ว่าโยบเพียงต้องการใครสักคนนั่งอยู่ด้วยและโศกเศร้าไปกับท่าน ในไม่กี่บทต่อมาเพื่อนทั้งสามคนเริ่มพูด แต่เมื่อพวกเขาเริ่มพูด พวกเขากลับให้คำแนะนำที่ไม่ดีแก่โยบ (16:1-4)

บ่อยครั้ง สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้เพื่อปลอบโยนเพื่อนที่เจ็บปวดคือการนั่งอยู่กับเขาในความทุกข์นั้น