เมื่อคืนก่อนผมเที่ยวจนดึกเหมือนที่เคยทำทุกคืนวันเสาร์ ตอนอายุยี่สิบผมหนีจากพระเจ้าไปไกลเท่าที่ทำได้ แต่น่าประหลาดที่จู่ๆ ผมรู้สึกว่าต้องไปคริสตจักรที่พ่อเป็นศิษยาภิบาลอยู่ ผมสวมกางเกงยีนส์สีซีด เสื้อยืดเก่ารองเท้าผ้าใบหุ้มข้อที่ไม่ได้ร้อยเชือก ขับรถข้ามเมืองไป

ผมจำไม่ได้ว่าพ่อเทศนาอะไรในวันนั้น แต่ผมไม่เคยลืมว่าท่านดีใจมากแค่ไหนที่ได้เห็นผม ท่านโอบไหล่ผมแล้วแนะนำผมให้กับทุกคนที่พบอย่างภูมิใจว่า “นี่ลูกชายผม!” ความสุขของท่านกลายเป็นภาพสะท้อนความรักของพระเจ้าที่ตราตรึงอยู่ในใจผมตลอดหลายสิบปี

ภาพของพระเจ้าในฐานะพระบิดาผู้เปี่ยมด้วยความรักปรากฏอยู่ในพระคัมภีร์ตลอดทั้งเล่ม ในอิสยาห์ 44 ในคำเตือน ผู้พยากรณ์ได้สอดแทรกการกล่าวถึงความรักในครอบครัวไว้ว่า “โอ ยาโคบผู้รับใช้ของเรา เยชูรูนผู้ซึ่งเราเลือกสรรไว้อย่ากลัวเลย…เราจะเทวิญญาณของเราเหนือเชื้อสายของเจ้าและพรของเราเหนือลูกหลานของเจ้า” (ข้อ 2-3) อิสยาห์ชี้ให้เห็นว่าการตอบสนองของลูกหลานจะแสดงถึงความภาคภูมิใจในเชื้อสายของตน “อีกผู้หนึ่งจะเขียนไว้บนมือของตนว่า ‘ของพระเจ้า’ บางคนจะเขียนพระนามของพระเจ้าบนมือของเขาทั้งหลาย” (ข้อ 5)

อิสราเอลผู้ดื้อรั้นเป็นของพระเจ้า เหมือนกับที่ผมเป็นของพ่อ ไม่มีอะไรทำให้ท่านเลิกรักผมได้ ท่านทำให้ผมมองเห็นภาพความรักของพระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์