ฉันมักตัดสินผู้คนที่ก้มดูโทรศัพท์ขณะเดินตามถนน ทำไมเขาไม่คิดบ้างว่ารถอาจชน ฉันถามตัวเองว่า พวกเขาไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเองเลยหรือ แต่แล้วในวันหนึ่ง ขณะกำลังข้ามถนนแล้วจะเดินเข้าซอย ฉันง่วนอยู่กับข้อความในโทรศัพท์จนไม่เห็นว่ามีรถแล่นมาทางซ้ายมือ ยังดีที่คนขับมองเห็นและหยุดรถกะทันหัน แต่ฉันรู้สึกอาย นิ้วที่ฉันเคยชี้ต่อว่าคนอื่นได้ย้อนกลับมาที่ตัวฉันเอง ฉันตัดสินคนอื่น แล้วก็ทำเสียเอง

การที่ฉันคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น เป็นสิ่งที่พระเยซูตรัสสอนไว้ในคำเทศนาบนภูเขาว่า “ท่านคนหน้าซื่อใจคด จงชักไม้ทั้งท่อนออกจากตาของท่านก่อน แล้วท่านจะเห็นได้ถนัด จึงจะเขี่ยผงออกจากตาพี่น้องของท่านได้” (มธ.7:5) ฉันมี “ไม้” ท่อนใหญ่เป็นจุดบอด แต่กลับใช้จุดบอดนี้ตัดสินคนอื่นโดยอาศัยการพิพากษาที่บกพร่องของฉันเอง

พระเยซูยังตรัสไว้ด้วยว่า “เพราะว่าท่านทั้งหลายจะกล่าวโทษเขาอย่างไร พระเจ้าจะทรงกล่าวโทษท่านอย่างนั้น” (7:2) เมื่อนึกถึงสีหน้าเอือมระอาของคนขับที่ต้องหยุดรถกะทันหันตอนที่ฉันเดินตัดหน้ารถ ฉันก็คิดถึงสายตาเอือมระอาที่ฉันมองคนอื่นที่ก้มดูโทรศัพท์

ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ แต่บางครั้งตอนที่ด่วนตัดสินคนอื่น ฉันก็ลืมข้อนี้ไป เราทุกคนจำเป็นต้องได้รับพระคุณของพระเจ้า