ในบ่ายอันมืดครึ้ม มีเสียงร้องอันโศกเศร้าแทรกขึ้นมา ซึ่งคงจะดังกระทั่งกลบเสียงคร่ำครวญของเพื่อนและผู้ที่รักพระเยซูที่แทบพระบาทพระองค์ น่าจะดังกว่าเสียงครวญครางของโจรสองคนที่ถูกตรึงอยู่ และทุกคนที่ได้ยินก็ตกใจ

“เอลี เอลี ลามาสะบักธานี” พระเยซูทรงร้องด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวังขณะถูกตรึงกางเขนอันน่าอับอายที่กลโกธา (มธ.27:45-46)

“พระเจ้าของข้าพระองค์ พระเจ้าของข้าพระองค์ ไฉนทรงทอดทิ้งข้าพระองค์เสีย”

นี่เป็นคำพูดที่บาดใจ ตั้งแต่นิรันดร์กาลพระเยซูทรงมีความสัมพันธ์ซึ่งสมบูรณ์ไร้ที่ติกับพระเจ้าพระบิดา ทรงสร้างจักรวาลร่วมกัน ออกแบบมนุษย์ตามพระฉายาของพระองค์ และวางแผนการเรื่องความรอด ไม่เคยสักครั้งที่ทั้งสองพระองค์จะไม่มีความสัมพันธ์ที่สมบูรณ์แบบ

ตอนนี้ พระเยซูทรงทรมานและเจ็บปวดที่กางเขน เป็นครั้งแรกที่ทรงสัมผัสได้ว่าพระเจ้าไม่ได้สถิตอยู่ด้วย เมื่อพระเยซูทรงแบกรับความบาปของโลก

นี่เป็นทางเดียว มีเพียงความสัมพันธ์ที่ตัดขาดเช่นนี้ที่จะทำให้เราได้รับความรอดได้ และเป็นเพราะพระเยซูทรงเต็มใจรับประสบการณ์การถูกทอดทิ้งบนกางเขน เราที่เป็นมนุษย์จึงมีความสัมพันธ์กับพระเจ้าได้

ขอบพระคุณพระเยซูที่ทรงรับความเจ็บปวดเพื่อเราจะได้รับการอภัย