ปี 1960 รูบี้ บริดเจสอายุ 6 ขวบเป็นเด็กแอฟริกัน-อเมริกันคนแรกที่เข้าเรียนในโรงเรียนประถมของรัฐสำหรับคนผิวขาวในอเมริกาตอนใต้ เป็นเวลานับเดือนที่ตำรวจจากรัฐบาลกลางต้องเดินคุ้มกันรูบี้ทุกวัน เมื่อเดินผ่านกลุ่มพ่อแม่ที่โกรธเคืองตะโกนด่า ข่มขู่และดูถูกเธอ เมื่อถึงห้องเรียนโดยปลอดภัย เธอนั่งเพียงลำพังกับบาร์บาร่า เฮนรี่ ครูคนเดียวที่เต็มใจสอนเธอ ขณะที่พ่อแม่คนอื่นไม่ให้ลูกเรียนด้วยกันกับรูบี้

โรเบิร์ต โคลส์ นักจิตวิทยาเด็กที่มีชื่อเสียงพบกับรูบี้หลายเดือนเพื่อช่วยเธอจัดการกับความกลัวและความเครียด เขาอัศจรรย์ใจกับคำที่เธออธิษฐานทุกวันระหว่างทางไปกลับโรงเรียนว่า “พระเจ้าข้า ขอโปรดอภัยโทษเขาเพราะว่า เขาไม่รู้ว่า เขาทำอะไร” (ดู ลก.23:34)

ถ้อยคำที่พระเยซูตรัสบนกางเขนมีพลังมากกว่าความดูหมิ่นเกลียดชังที่ถาโถมใส่พระองค์ ในช่วงเวลาที่ทนทุกข์ที่สุดในชีวิต องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบสนองอย่างที่ทรงสอนสาวกว่า “จงรักศัตรูของท่าน จงทำดีแก่ผู้ที่เกลียดชังท่าน จงอวยพรแก่คนที่แช่งด่าท่าน จงอธิษฐานเพื่อคนที่เคี่ยวเข็ญท่าน… ท่านทั้งหลายจงมีความเมตตากรุณา เหมือนอย่างพระบิดาของท่านมีพระทัยเมตตากรุณา” (ลก.6:27-28,36)

วิธีนี้เป็นไปได้เมื่อเราตระหนักถึงความรักอันทรงพลังที่พระเยซูประทานแก่เรา ความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าการเกลียดชังที่รุนแรงที่สุด

รูบี้ บริดเจสช่วยให้เราเห็นหนทางนั้น