ผมใช้เวลาสองชั่วโมงในบ่ายวันหนึ่งเพื่อชมผลงานศิลปะที่ชื่อว่า บิดาและบุตรชายทั้งสอง: ศิลปะการยกโทษ ผลงานทุกชิ้นเน้นคำอุปมาของพระเยซูเรื่องบุตรน้อยหลงหาย (ลก.15:11-31) ผมพบว่าภาพวาดบุตรน้อยหลงหายของ เอ็ดเวิร์ด โรจาส มีพลังเป็นพิเศษ เป็นภาพของบุตรชายผู้เคยเอาแต่ใจ นุ่งผ้าขี้ริ้ว เดินคอตกกลับบ้าน มีดินแดนแห่งความตายอยู่เบื้องหลัง เขาก้าวไปบนทางเดินที่บิดาของเขากำลังวิ่งเข้ามาหา ใต้ภาพมีคำตรัสของพระเยซูว่า “แต่เมื่อเขายังอยู่แต่ไกล บิดาแลเห็นเขาก็มีความเมตตา” (ข้อ 20)

ผมรู้สึกซาบซึ้งใจเมื่อหวนระลึกถึงความรักมั่นคงของพระเจ้าที่เปลี่ยนแปลงชีวิตผม เมื่อผมละจากพระองค์ไป พระองค์ไม่ได้ทรงหันหลังให้ แต่ยังทรงเฝ้าดู รอคอย รักของพระองค์ เป็นสิ่งที่เราไม่สมควรได้รับ กระนั้นก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง มักถูกมองข้าม แต่ไม่เคยหยุดยั้ง

เราทุกคนเป็นคนบาป กระนั้นพระบิดาบนสวรรค์ของเรายังทรงยื่นพระหัตถ์ต้อนรับเรา ดังเช่นบิดาที่สวมกอดบุตรชายที่เหลวไหลของตน “จงเอาลูกวัวอ้วนพีมาฆ่าเลี้ยงกันเพื่อความรื่นเริงยินดีเถิด เพราะว่าลูกของเราคนนี้ตายแล้ว แต่กลับเป็นอีก หายไปแล้วแต่ได้พบกันอีก” (ข้อ 23-24)

องค์พระผู้เป็นเจ้ายังทรงยินดีเมื่อมีผู้ที่กลับมาหาพระองค์ในวันนี้ และนี่เป็นเรื่องที่ควรเฉลิมฉลอง!