ตอนที่ฉันอายุ 13 ปี โรงเรียนกำหนดให้นักเรียนทุกคนเรียน 4 วิชาได้แก่ คหกรรม ศิลปะ ร้องเพลงประสานเสียง และงานไม้ วันแรกที่เรียนวิชาร้องเพลงประสานเสียง ครูให้นักเรียนแต่ละคนทดลองร้องเพลงตามเสียงเปียโนเพื่อจัดกลุ่มตามระดับเสียง เมื่อถึงลำดับของฉัน ฉันร้องโน้ตที่ครูเล่นหลายครั้ง แต่ครูไม่ได้จัดให้เข้ากลุ่ม หลังจากพยายามซ้ำๆ ครูส่งฉันไปห้องแนะแนวเพื่อจะหาวิชาอื่นเรียน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ควรร้องเพลง และเสียงของฉันไม่ควรร่วมร้องเพลง

ฉันคิดแบบนั้นมานานกว่า 10 ปี จนโตเป็นผู้ใหญ่ฉันได้อ่านสดุดี 98 ผู้เขียนสดุดีได้ขึ้นต้นเชื้อเชิญว่า “จงร้องเพลงบทใหม่ถวายพระเจ้า” (สดด.98:1) เราควรร้องเพลงไม่ใช่เพราะเราเสียงดี แต่เพราะพระเจ้าพอพระทัยทุกบทเพลงที่ลูกๆ ร้องขอบพระคุณและสรรเสริญพระองค์ เราร้องเพลงเพราะพระเจ้า “ได้ทรงกระทำการอัศจรรย์” (สดด.98:1)

ผู้เขียนสดุดีชี้ให้เห็นเหตุผลอันยอดเยี่ยม 2 ข้อที่เราจะร้องสรรเสริญพระเจ้าอย่างชื่นชมยินดีด้วยบทเพลงและด้วยท่าทีของเรา ได้แก่ พระราชกิจการช่วยกู้ และความสัตย์ซื่อของพระองค์ที่มีต่อเราเสมอมา ในคณะนักร้องประสานเสียงของพระเจ้า มีที่ให้เราทุกคนร้องสรรเสริญพระเจ้า เพราะการอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงกระทำ