ในเรื่องอลิซในแดนมหัศจรรย์ อลิซถามว่า “นิรันดร์กาลนานแค่ไหน?”กระต่ายขาวตอบว่า “บางทีนานแค่หนึ่งวินาที ก็นานเหมือนนิรันดร์”

นั่นเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่เดวิดพี่ชายผมเสียชีวิตกะทันหัน วันก่อนพิธีไว้อาลัยผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตอกย้ำถึงการสูญเสียและโศกเศร้า ทุกวินาทีราวกับยาวนานชั่วนิรันดร์

ดาวิดได้สะท้อนความรู้สึกนี้ผ่านบทเพลงที่ว่า “ข้าแต่พระเจ้า อีกนานเท่าใด พระองค์จะทรงลืมข้าพระองค์เสียเป็นนิตย์หรือ พระองค์จะเบือนพระพักตร์จากข้าพระองค์นานเท่าใด ข้าพระองค์จะต้องตรึกตรองในใจของข้าพระองค์ และมีความทุกข์โศกอยู่ในใจตลอดไปนานเท่าใด ศัตรูของข้าพระองค์จะเหนือข้าพระองค์นานเท่าใด” (สดด.13:1-2) ในพระธรรมเพียงสองข้อ ดาวิดถามพระเจ้าถึงสี่ครั้งว่า “อีกนานเท่าใด?” บางครั้งความเจ็บปวดในชีวิตยาวนานจนดูเหมือนจะไม่มีวันสิ้นสุด

พระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์ทรงสถิตอยู่ด้วยและใส่พระทัยจิตใจที่เจ็บปวดเราทำได้อย่างดาวิดที่นำความเจ็บปวดและการสูญเสียมาหาพระเจ้าด้วยรู้ว่าพระองค์จะไม่มีวันละทิ้งหรือทอดทิ้งเรา (ฮบ.13:5) ผู้เขียนสดุดีค้นพบความจริงข้อนี้ บทเพลงคร่ำครวญของเขาจึงเปลี่ยนเป็นการประกาศชัยชนะ “แต่ข้าพระองค์วางใจในความรักมั่นคงของพระองค์ จิตใจของข้าพระองค์จะเปรมปรีดิ์ในความรอดของพระองค์” (สดด.13:5)

ในเวลาที่ความทุกข์ทนที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุด ความรักมั่นคงของพระเจ้าจะโอบอุ้มเรา เราจึงเปรมปรีดิ์ในความรอดของพระองค์