ขณะกำลังหาซื้อเครื่องทำความชื้น ฉันเห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินไปมาตรงทางเดิน ฉันคิดว่าเธออาจกำลังหาซื้อเครื่องทำความชื้นอยู่เหมือนกัน จึงเบี่ยงหลบให้เธอได้เดินเข้ามาใกล้ แล้วเราก็ได้คุยกันเรื่องเชื้อหวัดในละแวกบ้านเรา ที่ทำให้เธอไอและปวดหัวเรื้อรัง

ไม่กี่นาทีต่อมา เธอพูดถึงแนวคิดของตนเรื่องที่มาของไวรัสและบ่นว่าอย่างขมขื่น ฉันฟังและไม่รู้ว่าควรทำอะไร ไม่นานเธอก็ออกจากร้านไปทั้งที่ยังโมโห แม้ว่าเธอจะได้ระบายความคับแค้นใจ แต่ฉันก็ไม่อาจลบความเจ็บปวดนั้นได้

ดาวิด กษัตริย์องค์ที่สองของอิสราเอล ได้เขียนพระธรรมสดุดีระบายความโกรธและผิดหวังต่อพระเจ้า ดาวิดรู้ว่าพระเจ้าไม่เพียงทรงฟัง แต่ทรงจัดการความเจ็บปวดนั้นได้ ในสดุดี 61 กล่าวว่า “ข้าพระองค์ร้องทูล..เมื่อจิตใจของข้าพระองค์อ่อนระอาไปขอทรงนำข้าพระองค์มาถึงศิลาที่สูงกว่าข้าพระองค์” (ข้อ 2) พระเจ้าทรงเป็น “ที่ลี้ภัย” (ข้อ 3) เป็น “ศิลา” ที่ดาวิดวิ่งเข้าไปหา

เมื่อเราเจ็บปวดหรือรู้จักใครที่เจ็บปวด ดาวิดเป็นแบบอย่างที่ดี คือเราสามารถเข้าหาหรือพาบุคคลนั้นเข้าไปหา “ศิลาที่สูงกว่า” ฉันน่าจะพูดถึงพระเจ้าให้หญิงชราคนนั้นฟัง แม้พระเจ้าอาจไม่ลบความเจ็บปวดให้หมดไป แต่เราพักสงบในสันติสุขของพระองค์ได้ และมั่นใจว่าทรงได้ยินคำร้องทูลของเรา