ฉันกับอลิซสาหลานยายมีธรรมเนียมการกล่าวคำอำลา เราจะกอดกัน ทำเสียงสะอื้นดังๆ ราวยี่สิบวินาที แล้วผละจากกันและบอกลาอย่างสนิทสนมว่า “แล้วเจอกัน” เสร็จแล้วเดินจากกัน เราทำอะไรตลกๆ ก็จริง แต่เราหวังเสมอว่าจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า

แต่บางครั้ง การลาจากคนที่รักก็ทำให้เจ็บปวด ขณะที่เปาโลกล่าวลาบรรดาผู้ปกครองจากเมืองเอเฟซัส “เขาทั้งหลายจึงร้องไห้มากมายและกอดคอของเปาโล..เขาเป็นทุกข์มากที่สุด เพราะถ้อยคำที่ท่านกล่าวว่าเขาจะไม่เห็นหน้าท่านอีก” (กจ.20:37-38)

แต่เราทุกข์ใจอย่างแสนสาหัส เมื่อต้องจากกันเพราะความตาย และกล่าวคำอำลาเป็นครั้งสุดท้ายบนโลกนี้ การลาจากนี้อาจดูเกินจะรับไหว เราเศร้า ร้องไห้ จะไม่ได้กอดผู้ที่เรารักอีกแล้ว เราจะรับมือกับหัวใจที่แตกสลายนี้ได้อย่างไร

ถึงกระนั้น เราจะไม่โศกเศร้าอย่างผู้ที่ไม่มีความหวัง เปาโลเขียนถึงการพบกันอีกครั้งของผู้ที่ “เชื่อว่าพระเยซูทรงสิ้นพระชนม์และทรงคืนพระชนม์” (1 ธส.4:13-18) ท่านว่า “ด้วยว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าจะเสด็จมาจากสวรรค์ด้วยพระดำรัสสั่งด้วยสำเนียงเรียกของเทพบดี” คนที่ตายแล้วและคนที่ยังมีชีวิตจะได้อยู่กับองค์พระผู้เป็นเจ้า และได้พบกันอีก!

เหนือสิ่งอื่นใด เราจะได้อยู่กับพระเยซูเป็นนิตย์ นี่คือความหวังนิรันดร์ของเรา