“ผมทำอะไรลงไป?” นี่ควรจะเป็นเวลาที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต แต่กลับกลายเป็นเวลาที่โดดเดี่ยวที่สุด ผมเรียนจบและได้งาน “ประจำ” เป็นงานแรกในเมืองที่อยู่ห่างบ้านเกิดหลายร้อยกิโลเมตร แต่ความตื่นเต้นกับก้าวสำคัญในชีวิตจางหายไปทันที ผมอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ ไม่มีเครื่องเรือน ผมไม่รู้จักเมืองนี้ ไม่รู้จักใคร งานที่ได้ก็น่าสนใจดี แต่ผมเหงามาก

คืนหนึ่ง ผมนั่งพิงผนังอยู่ในห้องพัก ผมเปิดพระคัมภีร์และสะดุดที่สดุดี 16:11 ที่บอกว่าพระเจ้าจะทรงเติมเราด้วยความชื่นบาน ผมอธิษฐาน “พระเจ้าข้า ผมคิดว่าผมคิดถูกที่รับงานนี้ แต่ผมเหงาเหลือเกิน โปรดให้ผมสัมผัสได้ว่าพระองค์สถิตอยู่ใกล้ด้วยเถิด” ผมวิงวอนอย่างทุกข์ใจอยู่หลายสัปดาห์ บางคืนผมไม่ค่อยรู้สึกเหงามากนัก และผมได้สัมผัสถึงการสถิตอยู่ของพระเจ้า แต่ในบางคืนผมยังรู้สึกว้าเหว่อย่างที่สุด

แต่เมื่อผมกลับมาใคร่ครวญพระวจนะข้อนั้นทุกคืน พระเจ้าทรงค่อยๆ ให้ความเชื่อของผมหยั่งลึกลง ผมได้รับประสบการณ์ความสัตย์ซื่อของพระองค์อย่างที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน และเรียนรู้ว่าผมเพียงแค่ต้องเทใจออกต่อพระองค์…และรอคอยคำตอบอย่างถ่อมใจ เชื่อมั่นในพระสัญญาที่ว่าจะทรงเติมเราด้วยพระวิญญาณของพระองค์