วันหนึ่งในชั้นเรียนปรัชญาที่มหาวิทยาลัย นักศึกษาคนหนึ่งกล่าววิจารณ์มุมมองของอาจารย์ผู้สอนอย่างรุนแรง นักศึกษาคนอื่นพากันแปลกใจ เมื่ออาจารย์ขอบคุณเขาและพูดถึงประเด็นอื่นต่อไป หลังจากนั้นมีคนถามอาจารย์ท่านนี้ว่าเหตุใดจึงไม่โต้ตอบนักศึกษาคนนั้น เขาบอกว่า “ผมกำลังฝึกวินัยเรื่องการไม่โต้แย้งเพื่อเอาชนะ”

อาจารย์ท่านนี้รักและยำเกรงพระเจ้า และเขาต้องการสำแดงหัวใจของการอ่อนน้อมถ่อมตนขณะสะท้อนความรักนั้นออกมา คำพูดของเขาทำให้ฉันนึกถึงอาจารย์อีกท่านหนึ่งในอดีต ซึ่งเป็นผู้เขียนพระธรรมปัญญาจารย์ แม้จะไม่ได้กล่าวถึงวิธีรับมือกับคนขี้โมโห แต่ท่านกล่าวว่าเวลาที่เราเข้าเฝ้าองค์พระผู้เป็นเจ้า เราต้องระวังย่างเท้าของเราและ “เข้าใกล้ชิดเพื่อจะฟัง” แทนที่จะพูดโพล่งๆ และใจเร็ว เมื่อทำเช่นนี้แล้ว เราจะรู้ว่าพระเจ้าทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า และเราเป็นผู้ที่พระองค์ทรงสร้าง (ปญจ.5:1-2)

คุณเข้าเฝ้าพระเจ้าอย่างไร หากคุณรู้สึกว่าต้องปรับปรุงท่าทีบางอย่าง ลองใช้เวลาพิจารณาถึงความสง่างามและความยิ่งใหญ่ขององค์พระผู้เป็นเจ้า เมื่อเราใคร่ครวญถึงพระปัญญา ฤทธานุภาพ และการดำรงอยู่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดของพระองค์ เราจะรู้สึกเกรงขามในความรักอันท่วมท้นที่ทรงมีต่อเรา ด้วยท่าทีอันอ่อนน้อมถ่อมตนนี้ เราก็ไม่จำเป็นต้องโต้เถียงเพื่อเอาชนะ