ในฐานะผู้ควบคุมวงของวงออเคสตร้า ซึ่งมีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของศตวรรษที่ 20 อาทูโร ทอสคานินี เป็นที่จดจำจากการที่เขามักให้เกียรติแก่คนที่ควรได้รับ ในหนังสือชื่อ ผู้ควบคุมไม้ของวาทยากร เดวิด เอเวน ผู้เขียนเล่าถึงสมาชิกวงนิวยอร์คฟิลฮาโมนิคออเคสตร้า ที่ลุกขึ้นยืนและปรบมือให้ทอสคานินีหลังจบการซ้อมซิมโฟนีหมายเลข 9 ของบีโทเฟ่น เมื่อเสียงปรบมือสงบลง ก็ได้ยินเสียงแตกพร่าของอาทูโรที่กล่าวทั้งน้ำตาว่า “ไม่ใช่ผมเลย… บีโทเฟ่นต่างหาก!… ทอสคานินีไม่สำคัญอะไร”

ในจดหมายของเปาโลในพันธสัญญาใหม่ ท่านก็ปฏิเสธไม่รับเกียรติเรื่องความเข้าใจและอิทธิพลฝ่ายวิญญาณของท่าน ท่านรู้ว่าท่านเป็นเหมือนพ่อแม่ฝ่ายวิญญาณแก่ผู้เชื่อจำนวนมาก ท่านยอมรับว่าท่านทำงานหนักและต้องทนทุกข์อย่างมากเพื่อหนุนความเชื่อ ความหวังและความรักของหลายคน (1 คร.15:10) แต่จิตสำนึกที่ดีของท่านทำให้ท่านไม่อาจรับเสียงปรบมือจากคนที่ได้แรงบันดาลใจจากความเชื่อ ความรักและความรู้ของท่านได้

ดังนั้น เพื่อผู้อ่านของท่านและเพื่อเรา เปาโลจึงกล่าวว่า “ไม่ใช่ข้าพเจ้าเลย พี่น้องทั้งหลาย พระคริสต์ต่างหาก… เปาโลไม่สำคัญอะไร” เราเป็นเพียงผู้ส่งสารของพระองค์ พระองค์เป็นผู้ทรงสมควรได้รับเสียงปรบมือ