พ่อของฉันทำกระบอกใส่ลูกธนู ท่านสลักรูปสัตว์ป่าอันงดงามบนผืนหนังแท้ และเย็บชิ้นส่วนเข้าด้วยกัน ตอนไปเยี่ยมครั้งหนึ่ง ฉันได้ดูพ่อสร้างผลงานศิลปะของท่าน มือที่เชี่ยวชาญกดปลายมีดลงบนผืนหนังอ่อนนิ่มด้วยน้ำหนักพอเหมาะจนเป็นลวดลาย จากนั้นท่านจุ่มเศษผ้าลงในสีย้อมสีแดงและปาดเป็นเส้นเท่าๆ กัน เพิ่มความงดงามยิ่งขึ้นไปอีก

ขณะที่ชื่นชมฝีมือของพ่อ ฉันก็คิดได้ว่าฉันมักลืมมองและชื่นชมความสร้างสรรค์ของพระบิดาที่ปรากฏให้เห็นในตัวผู้อื่นและตัวฉันเอง เมื่อใคร่ครวญฝีพระหัตถ์อันอัศจรรย์ ฉันนึกถึงถ้อยคำของกษัตริย์ดาวิดที่ว่าพระเจ้าทรงสร้าง “ส่วนภายใน” ของเราและเราถูกสร้างให้ “แปลกประหลาดอย่างน่ากลัว” (สดด.139:13-14)

เราสรรเสริญพระผู้สร้างได้อย่างมั่นใจเพราะ “พระราชกิจของพระองค์อัศจรรย์” (ข้อ 14) และเราจะเคารพตัวเองและผู้อื่นมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อเราระลึกว่าองค์ผู้สร้างจักรวาลทรงรู้จักเราทั้งภายนอกภายในและทรงกำหนดวันเวลาของเราไว้ “เมื่อครั้งยังไม่เกิดวันนั้นเลย” (ข้อ 15-16)

เหมือนผืนหนังอ่อนนุ่มที่ผ่านฝีมืออันช่ำชองของพ่อ เราทุกคนงดงามและมีคุณค่าเพราะเราเป็นผู้ที่พระเจ้าทรงสร้างมาไม่เหมือนใคร เราแต่ละคนถูกออกแบบให้มีลักษณะและจุดประสงค์เฉพาะ เป็นผลงานชิ้นเอกที่พระเจ้าทรงรัก ซึ่งร่วมกันสะท้อนความยิ่งใหญ่ของพระองค์