ไม่นานนี้เรารับโมไรยาห์หลานสาววัย 22 เดือนไปค้างคืนที่บ้านเป็นครั้งแรกโดยไม่มีพี่ชายของเธอไปด้วย เราให้ความรักความสนใจเธอเต็มที่ และสนุกกับการทำหลายสิ่งที่เธอชอบ วันต่อมาเราไปส่งเธอกลับบ้าน ขณะที่เราบอกลาและเดินไปที่ประตู โมไรยาห์เดินไปหยิบถุงสัมภาระสำหรับค้างคืนของเธอ (ที่ยังวางอยู่ตรงประตู) และเริ่มเดินตามเรา

ฉันยังจำภาพนั้นได้ติดตา โมไรยาห์ที่สวมผ้าอ้อมและรองเท้าแตะผิดข้าง พร้อมจะออกไปกับคุณตาคุณยายอีกครั้ง ทุกครั้งที่คิดถึงภาพนั้นฉันก็ยิ้ม เธออยากจะไปกับเราเพราะอยากได้ช่วงเวลาที่พิเศษอีก

แม้เธอจะยังพูดไม่ได้ แต่หลานสาวของเราก็รู้สึกว่าได้รับความรักและมีคุณค่า ความรักที่เรามีต่อโมไรยาห์เป็นภาพความรักที่พระเจ้าทรงมีให้เราที่เป็นบุตรของพระองค์ “จงดูเถิด พระบิดาทรงโปรดประทานความรักแก่เราทั้งหลายเพียงไร ที่เราจะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของพระเจ้า และเราก็ได้เป็นเช่นนั้น” (1 ยน.3:1)

เมื่อเราเชื่อว่าพระเยซูทรงเป็นพระผู้ช่วยให้รอด เราก็ได้เป็นบุตรของพระองค์และเริ่มเข้าใจความรักที่ท่วมท้นที่พระองค์ทรงสละชีวิตเพื่อเรา (ข้อ 16) ความปรารถนาของเราคือเป็นที่พอพระทัยทั้งในสิ่งที่เราพูดและทำ (ข้อ 6) และรักพระองค์ กระตือรือร้นที่จะใช้เวลากับพระองค์