ผมชอบชมทิวทัศน์ของแกรนด์แคนยอน ทุกครั้งที่ยืนริมผา ผมอัศจรรย์ใจที่ได้มองดูฝีพระหัตถ์ที่พระเจ้าทรงแต่งแต้มขึ้นใหม่ทุกครั้ง

แม้แกรนด์แคนยอนจะเป็นเพียง “หลุม” (มหึมา) บนพื้นผิวโลก แต่ก็ทำให้ผมนึกถึงภาพสวรรค์ ครั้งหนึ่งเด็กสิบสองขวบที่ซื่อๆ ถามผมว่า “สวรรค์ไม่น่าเบื่อหรือครับ เราจะไม่เบื่อที่ต้องสรรเสริญพระเจ้าตลอดเวลาหรือครับ” แต่ถ้า “หลุมบนพื้นผิวโลก” ยังงดงามจนไม่อาจละสายตาได้ เราย่อมจินตนาการได้ถึงความชื่นชมยินดีในวันที่เราจะได้เห็นองค์พระผู้สร้างผู้ทรงรักเราและทรงเป็นแหล่งกำเนิดความงามที่ปรากฏในความมหัศจรรย์ของสิ่งที่ทรงสร้างขึ้นใหม่

ดาวิดแสดงออกถึงความปรารถนานี้เมื่อท่านเขียนว่า “ข้าพเจ้าทูลขอสิ่งหนึ่งจากพระเจ้า ซึ่งข้าพเจ้าจะเสาะแสวงหาเสมอ คือที่ข้าพเจ้าจะได้อยู่ในพระนิเวศของพระเจ้า ตลอดวันเวลาชั่วชีวิตของข้าพเจ้า เพื่อจะดูความงามของพระเจ้า” (สดด.27:4) ไม่มีสิ่งใดงดงามไปกว่าการที่พระเจ้าทรงสถิตกับเราบนโลก เมื่อเราแสวงหาด้วยความเชื่อ และรอคอยจะได้พบพระองค์หน้าต่อหน้า

ในวันนั้นเราจะไม่มีวันเบื่อหน่ายการสรรเสริญพระเจ้าองค์อัศจรรย์เพราะเราจะพบความดีไร้ที่ติและความอัศจรรย์ของพระหัตถกิจได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ต่อพระพักตร์พระองค์เป็นการเปิดเผยอันน่าอัศจรรย์ใจให้เรารับรู้ความงดงามและความรักของพระองค์