บ่ายวันหนึ่ง ขณะรับประทานอาหารกลางวันกับพี่สาวและลูกของพี่ใกล้เสร็จแล้ว พี่สาวบอกแอนนิกาลูกสาววัยสามขวบว่าถึงเวลานอนกลางวันแล้ว แอนนิกาท้วงว่า “แต่วันนี้น้าโมนิกายังไม่ได้อุ้มหนูเลย!” เธอน้ำตาคลอ พี่สาวของฉันยิ้ม “ตกลงให้น้าอุ้มหนูก่อนก็ได้ กี่นาทีดี?” “ห้านาที” เธอตอบ

ขณะที่อุ้มหลาน ฉันรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่เธอทำให้ฉันเห็นการมอบและรับความรักโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม ฉันคิดว่าบางครั้งเราลืมไปว่าเส้นทางแห่งความเชื่อของเราก็คือการได้เรียนรู้และมีประสบการณ์ในความรักคือความรักของพระเจ้าที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เราจะคาดคิดได้ (อฟ.3:18) เมื่อเราหลงลืมไป เราก็อาจพบว่าตนเองพยายามดิ้นรนเพื่อทำให้พระเจ้ายอมรับ เหมือนพี่ชายคนโตในคำอุปมาเรื่องบุตรน้อยหลงหาย โดยลืมไปว่าพระองค์ทรงให้อะไรแก่เราแล้วบ้าง (ลก.15:25-32)

สดุดี 131 เป็นคำอธิษฐานในพระคัมภีร์ที่จะช่วยให้เรา “เป็นเหมือนเด็กเล็กๆ” (มธ.18:3) ยอมปล่อยวางเลิกคิดถึงสิ่งที่เราไม่เข้าใจ (สดด.131:1) แล้วมาใช้เวลากับพระองค์เพื่อจะได้กลับไปสู่ที่สงบ (ข้อ 2) ได้พบความหวังที่ต้องการ (ข้อ 3) ในความรักของพระองค์ อย่างสุขสงบเหมือนกลับไปเป็นทารกในอ้อมกอดของแม่อีกครั้ง (ข้อ 2)