ตอนแรกที่มีคนขอให้ฉันและสามีเป็นเจ้าภาพจัดประชุมกลุ่มย่อยที่บ้านของเรา แวบแรกฉันคิดจะปฏิเสธ ฉันรู้สึกไม่พร้อม เราไม่มีเก้าอี้พอสำหรับทุกคน บ้านของเราเล็กและจุคนได้ไม่มาก ฉันไม่รู้ว่าเราจะมีทักษะในการนำอภิปรายได้หรือเปล่า ฉันกังวลหากต้องเตรียมอาหาร เพราะฉันไม่ชอบทำและไม่มีเงินพอจะจัดหามา ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมี “เพียงพอ” ที่จะทำได้ แต่เราต้องการทำเพื่อพระเจ้าและเพื่อพี่น้อง เราจึงตอบตกลงทั้งที่ยังกังวล บัดนี้เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่ฉันพบความยินดียิ่งที่ได้ต้อนรับผู้คนเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นของเรา

ฉันสังเกตเห็นความลังเลและความสงสัยคล้ายกันนี้ในชายคนที่นำขนมปังมาให้ผู้รับใช้ของพระเจ้า เอลีชาบอกให้เขานำอาหารมาให้ประชาชนรับประทาน แต่ชายคนนั้นถามว่าขนมปังยี่สิบก้อนจะพอเลี้ยงคนเป็นร้อยได้อย่างไร ดูเหมือนเขาอยากจะเก็บอาหารไว้ เพราะตามความเข้าใจของมนุษย์แล้ว อาหารนั้นไม่เพียงพอ แต่ในความเป็นจริงแล้ว มีมากเกินพอ (2 พกษ.4:44) เพราะพระเจ้าทรงรับของที่เขามอบไว้ด้วยความเชื่อฟังและทรงทำให้มีเพียงพอ

เมื่อเรารู้สึกไม่ดีพอ หรือคิดว่าเรามีไม่พอ ให้เราระลึกไว้ว่า พระเจ้าทรงขอให้เราถวายสิ่งที่เรามีด้วยความเชื่อฟังอย่างสัตย์ซื่อ แล้วพระองค์เองจะเป็นผู้ทำให้มี “เพียงพอ”