เมื่อลูกชายวัยหัดเดินของเรากัดมะนาวผ่าซีกเป็นครั้งแรก เขาย่นจมูกและแลบลิ้นพร้อมหลับตาปี๋ร้องว่า “เปี้ยว” (เปรี้ยว) ฉันหัวเราะขณะเอื้อมมือไปหยิบมะนาวซีกนั้นทิ้ง

“ไม่!” เซเวียร์วิ่งหนีไปอีกด้านของห้องครัว “อาวอีก!” (เอาอีก) เขาดูดปากทุกครั้งที่กัดมะนาวและน้ำพุ่งออกมา ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเอาเปลือกมะนาวมาคืนให้ในที่สุดและเดินจากไป

เรื่องการรับรสของคนเราสะท้อนได้เป็นอย่างดีว่าเรามักจะชอบชีวิตช่วงที่หอมหวาน การที่ฉันมักหลีกเลี่ยงสิ่งที่ขมทำให้ฉันคิดถึงภรรยาของโยบ ที่ดูเหมือนจะรังเกียจรสเปรี้ยวของความทุกข์ยากเหมือนกับฉัน

แน่นอนว่าโยบไม่ได้ชื่นชอบความลำบากหรือปัญหา แต่ท่านถวายเกียรติแด่พระเจ้าผ่านสถานการณ์ที่เจ็บปวด (โยบ 1:1-22) เมื่อโยบเป็นฝีทั่วตัว ท่านทุกข์ทรมาน (2:7-8) แถมภรรยายังบอกให้ท่านเลิกหวังในพระเจ้า (ข้อ 9) แต่โยบวางใจในพระเจ้าตลอดเวลาที่ทุกข์ยากและเจ็บปวดนั้น (ข้อ 10)

เป็นธรรมดาที่เราชอบหลีกเลี่ยงรสชาติขมของชีวิต หรือกระทั่งถูกทดลองให้แช่งด่าพระเจ้าเมื่อเราเจ็บปวด แต่พระเจ้าใช้การทดลองเพื่อสอนเราให้วางใจ พึ่งพา และยอมจำนนต่อพระองค์ ทั้งยังทรงช่วยให้เราอดทนจนผ่านช่วงยากลำบากไปได้ เช่นเดียวกับโยบ เราไม่จำเป็นต้องทุกข์ยากเพื่อจะได้ลิ้มรสความหอมหวานที่ไม่คาดฝันในช่วงเวลาแย่ๆ ซึ่งพระเจ้าทรงใช้ทำให้ความเชื่อของเราเข้มแข็ง