โธมัส เบอร์นาโด เข้าเรียนในโรงเรียนแพทย์ลอนดอนเมื่อปี 1865 เขาใฝ่ฝันจะเป็นมิชชันนารีในจีน ต่อมาเขาพบว่ามีคนที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่แถวหน้าบ้านของเรา คือเด็กเร่ร่อนหลายคนที่อาศัยอยู่และต้องตายไปตามท้องถนนในลอนดอน เบอร์นาโดจึงมุ่งมั่นที่จะทำบางอย่าง เขาช่วยเหลือเด็กชายหญิงกว่า 60,000 คนจากความยากจนและความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตด้วยการสร้างบ้านให้กับเด็กยากไร้ในแถบตะวันออกของลอนดอน นักศาสนศาตร์และศิษยาภิบาลจอห์น สต๊อตกล่าวว่า “เราเรียกเบอร์นาโดว่าเป็นนักบุญผู้อุปถัมภ์เด็กเร่ร่อนเลยก็ว่าได้”

พระเยซูตรัสว่า “จงยอมให้เด็กเล็กๆ เข้ามาหาเรา อย่าห้ามเขาเลย เพราะว่าชาวแผ่นดินสวรรค์เป็นของคนเช่นเด็กเหล่านั้น” (มธ.19:14) ฝูงชนและเหล่าสาวกคงรู้สึกประหลาดใจกับคำตรัสของพระองค์ คนในยุคโบราณถือว่าเด็กมีคุณค่าน้อยมากและส่วนใหญ่มีชีวิตที่ยากลำบาก แต่พระเยซูยังทรงต้อนรับ อวยพร และให้คุณค่ากับเด็ก

ยากอบ ผู้เขียนพระคัมภีร์ใหม่จึงเตือนสาวกของพระคริสต์ว่า “ธัมมะที่บริสุทธิ์ไร้มลทินต่อพระพักตร์พระเจ้าและพระบิดานั้น คือการเยี่ยมเยียนเด็กกำพร้าและหญิงม่ายที่มีความทุกข์ร้อน…” (ยก.1:27) เช่นเดียวกับเด็กกำพร้าในสมัยก่อน วันนี้เด็กจากทุกชนชั้น เผ่าพันธุ์ หรือครอบครัวล้วนเสี่ยงต่อการถูกทอดทิ้ง ถูกซื้อขาย ถูกทารุณ ถูกมอมเมา และอีกต่างๆ นานา แล้วเราจะถวายเกียรติพระบิดาที่รักเราด้วยการสำแดงความรักต่อเด็กเหล่านี้ที่พระเยซูต้อนรับได้อย่างไรบ้าง