กวีซามูเอล ฟอส เขียนไว้ว่า “ข้าพเจ้าขออาศัยอยู่ริมทางและเป็นเพื่อนกับผู้คน” (จากบทกวี “บ้านริมทาง”) นั่นคือสิ่งที่ผมอยากจะเป็น ผมอยากเป็นเพื่อนกับคนอื่น ผมอยากยืนอยู่ริมทางเพื่อรอคอยนักเดินทางผู้อ่อนแรง มองหาผู้ที่ถูกทำร้ายหรือถูกเอาเปรียบ ผู้ที่หัวใจบอบช้ำ เพื่อจะดูแลให้พวกเขาสดชื่นขึ้นด้วยถ้อยคำหนุนน้ำใจและส่งพวกเขากลับสู่ทางของเขา ผมอาจไม่สามารถ “แก้ไข” ปัญหาของพวกเขาได้ แต่ผมเป็นพรให้พวกเขาได้

เมลคีเซเดค ผู้เป็นทั้งกษัตริย์เมืองซาเลม และปุโรหิตของพระเจ้าสูงสุด ได้อวยพรอับราฮัมเมื่อท่านเหนื่อยล้าหลังกลับจากสงคราม (ปฐก.14) “พร” เป็นมากกว่าความปรารถนาดีทั่วๆ ไป เรานำพรมาสู่ผู้อื่นคือการนำเขามาหาพระเจ้าผู้ทรงเป็นแหล่งพระพร เมลคีเซเดคอวยพรอับรามว่า “ขอพระเจ้าผู้สูงสุดผู้ทรงสร้างฟ้าสวรรค์และแผ่นดิน จงโปรดให้อับรามได้รับพระพรเถิด” (ปฐก.14:19)

เราสามารถอวยพรผู้อื่นได้ด้วยการอธิษฐานกับเขา คือเราสามารถนำเขาไปยังพระบัลลังก์พระคุณเพื่อรับความช่วยเหลือในยามจำเป็น (ฮบ.4:16) เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของคนเหล่านั้นได้ แต่เราสามารถสำแดงพระเจ้าแก่พวกเขาได้ นั่นคือลักษณะของเพื่อนแท้